Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Οι αγωνιστές πεθαίνουν μ’άδετα μάτια

Οι αγωνιστές πεθαίνουν μ’άδετα μάτια

Έτσι πεθαίνουν, όσοι γνωρίζουν, γιατί αγωνίζονται. Πεθαίνουν θαραλέοι, δεν δέχονται να τους δένουν τα μάτια, για ν' ανατενίζουν τη μητέρα φύση και τα τελευταία δευτερόλεπτα της ζωής τους.

Αυτή τη μητέρα Φύση που απλόχερα θα μπορούσε να θρέψ...ει όλα τα παιδιά της, αν ανάμεσα σ' αυτά, δεν υπήρχαν οι διχαστές φαταούλες ετσιθεληστές που τορπιλίζουν την ενότητα που οδηγεί στην δημιουργική συνεργατικότητα, εχθρό του άκρατου ατομικισμού.

Οι αγωνιστές πεθαίνουν με ψηλά το κεφάλι, τραγουδώντας και υμνώντας τ' όραμμα της ολόπλευρης απελευθέρωσης τ' ανθρώπου, από τους γνωστούς αγνώστους που τον ελέγχουν, τον κρατούν σε ομηρία, για εκμετάλλευση.

Τραγουδώντας πήγαιναν για τον τερματισμό της ζωής τους, οι αγωνιστές του Δ.Σ.Ε, μεταξύ τους και αμούστακα παιδιά, από τα στρατόπαιδα αιχμαλώτων, στα Μεζούρλα, Γουδί, στους όποιους κρανίου τόπους, όχι μόνον επειδή ήσαν αντιμμαχητές στον "εθνικό στρατό", αλλά γιατί δεν δήλωναν μετάνοια και παραδοχή της δεξιάς ιδεολογίας.

Μιας ιδεολογίας που σου αγοράζει την εργασία και άλλα πρωτογενή προϊόντα, όπως σιτάρι, καπνό, βαμβάκι κλπ, σε τιμές κοντά στο κόστος παραγωγής και σ' υποβάλει στον μαρασμό κάθε ονείρου, για τον εαυτό σου, το παιδί, τ' άγγόνι και τις επόμενες γενεές μας. Γι' αυτό ο μελλοθάνατος αγωνιστής, δηλώνει στον εκτελεστή όμοιοταξό του, "δεν σκοτώνεις εμένα, ορέ, αλλά εσένα".

Δεν υπάρχουν σχόλια: