Η συμφωνία του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας

Η συμφωνία της Βάρκιζας ήταν ο τραγικός επίλογος μιας σειράς άλλων άστοχων ανιστόρητων συμφωνιών της Αριστεράς, σε κρίσιμες και καθοριστικές ιστορικές στιγμές της χώρας μας.

Οι προηγηθείσες συμφωνίες ήταν του Λιβάνου 16 έως και 20-05-44, και της Καζέρτας 26-09-44. Υπεγράφησαν ανάμεσα σε εκπροσώπους της άμαχης και άκαπνης φιλοβασιλικής εξόριστης κυβέρνησης, με διορισμένο από τον Τσόρτσιλ πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και εκπροσώπους των εν ενεργεία αντιστασιακών αριστερών οργανώσεων που ήταν και μπαρουτοκαπνισμένα διοικητικά στελέχη της κυβέρνησης του Βουνού.

Στις λεόντειες αυτές συμφωνίες υπέρ των πολιτικών σκοπιμοτήτων του Τσόρτσιλ, υπαγορεύονταν δεσμευτικά άρθρα, σε βάρος των αγωνιστών της αριστεράς, όσον αναφορά τον έλεγχο και διαχείριση της εξουσίας στην Ελλάδας, αμέσως μετά την αναχώρηση των στρατευμάτων κατοχής, με τρόπο, δήθεν, ομαλό και αναίμακτο.

Το τραγικό λάθος της ηγετικής αριστεράς ήταν, ότι, ενώ, όλα έδειχναν και βοούσαν, ότι οι Δεξιές ηγεσίες και του Κέντρου τραβούσαν ολοφάνερα τα σχοινιά της εμφυλιοπολεμικής ρήξης και το διαλάλησε ο Άρης Βελουχιώτης και δεκάδες χιλιάδες αξιωματικοί και οπλίτες, οι οποίοι μάντευσαν πού το πήγαιναν οι «σύμμαχοι Άγγλοι», πολύ πριν από την πρώτη υπογραφή του Λιβάνου. Αλλά ο αρχηκαπετάνιος και στη σύναξη των καπεταναίων στη Λαμία 29-11-44, αφού δεν κατέληξαν στη συνέχιση του αγώνα, χαιρετώντας τους, τους προσιδίασε, τί τους περίμενε με τη προφητική του φράση «άιτε, καλή αντάμωση στα γουναράδικα», υπονοώντας στα εκγδορεία των αντιπάλων, όπου κατέληξε ο ίδιος και χιλιάδες αθώοι μαχητές του, μαζί και οι οικογένειές τους.

Άς όψονται οι γνωστοί υπαίτιοι της κομουνιστικής ηγεσίας, για τον τραγικό και άδικο χαμό, ενός πραγματικού πατριώτη, μεγάλου αγωνιστή διαφωτιστή και ικανότατου στρατιωτικού ηγέτη.

Παρόλα αυτά, η ηγεσία της αριστεράς, αφού σαλαμοποιήθηκε, από τις επίμονες, δόλιες και παρελκυστικές πανουργίες του αντιβασιλέα Δαμασκηνού και των άλλων υποτελών του άγγλου Πρωθυπουργού Τσόρτσιλ, τελικά, ο εγκαταλειμμένος, έρημος βαρύς και μόνος μπάρμπα Γιώργος Σιάντος έβαλε με βαριά καρδιά την υπογραφή, με την οποία ατίμασε και καταδίκασε την χώρα και τους αγωνιστές στο έλεος των αιμοσταγών ταγματασφαλιτών.

Και έτσι οι μαχητές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, δεν παρέδωσαν μόνο τα τιμημένα όπλα που στο 95% ήσαν λεία αγωνιστικών συγκρούσεων με τους τριπλούς κατακτητές.

Αλλά παρέδωσαν σε χέρια ανέντιμων, επίορκων και επικίνδυνων αντιπάλων, την οικογενειακή τους υπερηφάνεια, την τιμή, το βιός τη ζωή και το μέλλον. Το άκρον άωτον της μπουταλωσύνης της αριστεράς ήταν που στο άρθρο που αμνήστευε τους οπλίτες του ΕΛΑΣ, δεν επέμεναν, όσο έπρεπε, να διευκρινισθεί, ότι αμνηστεύονταν και τα τυχόν ποινικά εγκλήματα.

Αυτή η παράλειψη που ήταν και σκόπιμη, για να δοθούν ευκαιρίες και αφορμές, να κυνηγηθούν, να κακοποιηθούν και να εξαφανισθούν οι διαθέσεις των αγωνιστών της κατοχικής αντίστασης, αποδείχθηκε ολέθρια, για τη συνέχιση των απελευθερωτικών αγώνων κατά της νέας ντόπιας και αγγλοαμερικάνικης κατοχής.

Με βάση αυτή την παράλειψη κατασκευάστηκαν κατηγορητήρια δικαστικής καταδίωξης, όχι μόνον σε κάποιους που πράγματι εγκλημάτησαν, αλλά και ενάντια όλων των αγωνιστών και μη, έφθανε, να μην συμπαθούσε τη δεξιά.

Ο ιστορικός καθηγητής ιστορίας Γεώργιος Μαργαρίτης αναφέρεται για 80.000 μηνύσεις που χόρεψαν μακάβρια, στις αίθουσες των έκτακτων στρατοδικείων, σε βάρος αθώων αριστερών αγωνιστών.

Για δέκα οκτώ μήνες και δώδεκα ημέρες, από τις 12-02-45 μέχρι την ημερομηνία που κήρυξε τον ένοπλο αγώνα ο Ζαχαριάδης, 167 οργανώσεις φανατισμένων δεξιών με τη συμμετοχή και των αμνηστευθέντων, για εγκληματικές ποινικές ενέργειες, ταγματασφαλιτών, σε βάρος άμαχου πληθυσμού, (βλέπε Καλάβρυτα, Καισαριανή, Χορτιάτη, Κλεισόρια Καστοριάς, Δομένικο Ελασσόνας, Μεσόβουνο, Πύργοι Εορδαίας, Γιαννιτσά κλπ, άρχισαν τον μονόπλευρο εμφύλιο πόλεμο, ενάντια των ελασιτών και τις πολιτικές οργανώσεις τους, ΕΑΜ, ΕΠΟΝ και αετόπουλα.

Σ’ αυτό το μεσοδιάστημα ύποπτης αδράνειας και ανοχής του Ζαχαριάδη που στοίχισε την αποδιοργάνωση της Αριστεράς, οδήγησε στο άδειασμα των αγωνιστικών ταμιευτήρων επιστράτευσης νέων μαχητών που οδήγησε στην ήττα του ΔΣΕ, αφού οι μαχητές του έγιναν πειραματόζωα των αμερικάνων που πάνω τους δοκίμασαν τις βόμβες ναπάλμ.

Αποτέλεσμα αυτών των λαθών ήταν ο μαύρος ξενοκίνητος διχασμός που υπαγορευόταν από τη ταξική διαπάλη ανάμεσα στους εκφραστές της καπιταλιστικής και σοσιαλιστικής-κομουνιστικής κοσμοαντίληψης, δηλαδή στην Ελλάδα, ποιος θα χειρίζεται και ελέγχει τα μέσα παραγωγής.

Οι δεξιοί και κεντρώοι ηγέτες υπό τον Τσόρτσιλ αποφασισμένοι πλέον, να αρπάξουν την εξουσία, εξόντωσαν την αριστερά ευκολότατα και μάλιστα μετά την παράδοση των οπλικών τους συστημάτων, οι ηγέτες των οποίων, υποχώρησαν υπακούοντας στα κελεύσματα των ηγετών της ιδεολογικής τους πατρίδας και όχι στα συμφέροντα των συναγωνιστών τους, του ελληνικού λαού και της φυσικής τους πατρίδας.

Το μεγάλο κακό σ' αυτή τη τραγωδία δεν ήταν μόνο οι συμφορές σε έμψυχα και υλικά αγαθά, αλλά η προπαγάνδα που φάγαμε ως λαός και οι επιπτώσεις στην οικονομική ανόρθωση που επηρεάζει αρνητικά, όπως καταδεικνύεται από τη βαρύγδουπη κρίση που περνάμε σήμερα.

Στο ερώτημα τί θα γινόταν, αν δεν συντριβόταν η αριστερά στην Ελλάδα, θα επικρατούσε ο κομουνισμός; Η γνώμη μου είναι πως όχι.

Η απόδειξη αυτής μου της άποψης είναι ότι και στις άλλες δυτικές χώρες έμειναν απείραχτα τα κομουνιστικά κόμματα. Και όχι μόνον δεν δημιούργησαν προβλήματα, αλλά συνέργησαν και στην ανάπτυξη της εθνικής τους οικονομίας.

Το άλλο επιχείρημά μου είναι, ότι αν ήθελαν την εξουσία, θα την έπαιρναν, μη παραδίδοντας τα όπλα τα ιερά και μη κυνηγώντας τον Ζέρβα, μέχρι και την Πρέβεζα, στην κρίσιμη αναμέτρηση των Δεκεμβριανών, τα οποία προκάλεσαν οι άγγλοι, οι ταγματασφαλίτες και οι ριμινίτες. Φανατισμένοι ταγματασφαλίτες και ριμινίτες πυροβόλησαν στο ψαχνό άμαχους διαδηλωτές και οι άγγλοι αφόπλισαν αιφνιδιαστικά σύνταγμα Ελασιτών, υπό τον Γεωργιάδη, με πανουργία.

Έχουμε και τη μαρτυρία του άγγλου αρχιστράτηγου Αλεξάντερ, ότι η Αγγλία δεν μπορούσε να συνεχίσει ένα πόλεμο μακροχρόνιο και μάλιστα, ενάντια αξιόπιστων συμμάχων, καλώς εξοπλισμένων και αξιόμαχων, για να επιβάλουν καθεστώς της επιλογής τους στην Ελλάδα. Ένας άλλος λόγος που επικαλέστηκε, ήταν ότι η Αγγλία δεν θ' άντεχε, γιατί ήταν εξαντλημένη οικονομικά από τον Β΄ π. πόλεμο.

Ο κομουνιστικός κίνδυνος ήταν μαύρη προπαγάνδα αυτών που επιμένουν και συνεχίζουν να μας εξαθλιώνουν, μέχρι και σήμερα. http://janastasiadis.blogspot.com/