Eπιστολή προς Δημήτρη Παπαδημούλη

Eπιστολή προς Δημήτρη Παπαδημούλη

Συμμαχητή Δημήτρη, όταν σε βρήκα στο Facebook ένοιωσα μιαν ευχάριστη ευφορία, μια χαρά λες και συναντούσα ένα αγαπημένο παλιόφιλο. Παρά το γεγονός ότι δεν συναντηθήκαμε ποτέ, για μένα είσαι ένας αγωνιστής που μάχεται μια ζωή για εκείνα που πιστεύω, εκφράζω και προβάλω σθεναρά στο κοινωνικό και επαγγελματικό περίβολο.

Μας ενώνουν κοινές ανησυχίες, ίδια οράματα και επιδιώξεις πολιτικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές. Πρέπει να είμαι μεγαλύτερος απ' εσένα. Στην κατοχή το 43, ήμουν οκτώ ετών. Θυμάμαι κλώτσησα ένα γερμανό στρατιώτη που έβαζε φωτιά στο σπίτι μας, νοιώθοντας την ασφάλεια της παρουσίας της παρακείμενης αγέροχης μητέρας μου. Ευτυχώς μ' έσωσε ένας βαθμοφόρος από τον καταθυμωμένο λακτισθέντα γερμανό. Μπορεί να ήταν και ταγματασφαλίτης, γιατί ενεργούσε με φανατισμό.

Η πυρπόληση του χωριού μου έγινε σ' αντίποινα, επειδή οι Ελασίτες χτύπησαν μεγάλη φάλαγγα γερμανοστρατιωτικών αυτοκινήτων που μετέφεραν και φοιτητές στην επικυριαρχούμενη Ελλάδα. Είχαν πάθει τρανή ζημιά. Με το χωριό μου έκαψαν περί τα 75 παραολύμπια χωριά του Νοτίου Ολύμπου που ανήκαν όλα στην επαρχία Ελασσόνας.

Το 1942 οι ιταλοί, σε μια ληστρική επιδρομή στα δικά μας χωριά από Ελασσόνα προς το Λιβάδι που χωρίζει Όλυμπο και Πιέρια, σκότωσαν ένα βόδι ζεμένο, ενώ όργωνε ο δεκαεπταετής αδελφός μου και τραυμάτισαν βαριά τον ίδιο με περίστροφο, επειδή αντέδρασε με γοερά κλάματα, για το συμβάν. Το 47 οι δεξιοί έκαψαν το ξανακτισμένο σπίτι μας, από την πρώτη πυρκαγιά.

Και το 48 εξόρισαν τον Εαμίτη πατέρα μου. Το 1922 ο πατέρας μου, γεννημένος το 1896 στον Πόντο, με 60 άλλες οικογένειες, πρόσφυγας, εγκαταστάθηκαν στο Λόφο Ελασσόνας. Από τον Πόντο της Μικράς Ασίας ήρθαν μακελεμένοι κατά το 45% από έμψυχες απώλειες και καταληστεμένοι από κινητά, ακίνητα και ζώα, μετά την δεύτερη γενοκτονία 1919-1922.

Η πρώτη περίοδος γενοκτονίας έγινε, των μεν Αρμενίων το 1914 και των Ελλήνων το 1915. Έφτασαν στην "Μητέρα Ελλάδα", όπως πίστευαν με λαχτάρα, ελεεινοί και ρακένδυτοι, σχεδόν με τα σώβρακα. Και προτού συνέλθουν, ετοιμάζοντας το καινούριο νοικοκυριό τους, ξαναδοκίμασαν τις συμφορές του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 40, τις ταπεινωτικές εξαθλιώσεις των τριπλών εισβολέων και των ταγματασφαλιτών του Ράλλη(7 Απρίλη 1941, μέχρι τέλη Οκτωβρίου, περίπου, του 1944) και τέλος τις απαράδεκτες συμφορές του ξενοκίνητου εμφύλιου 1944-1949 που ουσιαστικά άρχισε το 1943.

Ένα ξενοκίνητο εμφύλιο πόλεμο που όχι μόνον δεν απέτρεψαν οι "προκομμένες" πολιτικές ηγεσίες, αλλά τον επεδίωξαν και τον επέβαλαν. Οι μεν δεξιοί, γιατί προστάτευαν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας ντόπιας και αγγλοαμερικάνικων συμφερόντων με επικεφαλής τον πράκτορά τους τον Βασιλέα Γεώργιο τον Β΄, οι κεντρώοι, ως εκφραστές του αστικού καπιταλισμού και η ηγεσία του ΚΚΕ, επειδή νοιάστηκαν περισσότερο, για την ιδεολογική τους πατρίδα, απ' ό,τι τη φυσική.

Οι νικητές με το τέλος του εμφύλιου, αφού δοκίμασαν την αποτελεσματικότητα των βομβών ναπάλμ, στα κορμιά των άτυχων τελευταίων αγωνιστών του Δ.Σ. Ε, στο Γράμμο και στο Βίτσι, εφαρμόζοντας το δίκαιο του νικητή, ταλάνισαν, κακοποίησαν, εξόρισαν και εξόντωσαν τους αντιδεξιούς συμπατριώτες μας, από το 1945 μέχρι και το 1974, με την πτώση των επινοητών του τρίπτυχου"Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών" διαστρεβλώνοντας με τη μαύρη αντικομουνιστική προπαγανδιστική υστερία τους τα δίκαια και τις προσδοκίες του επαναστατημένου λαού μας.

Και τώρα ο λαός μας, επικυριαρχημένος ως σιωπηρό ποίμνιο και ομάδες φανατισμένων οπαδών των δύο μονομάχων, εμπαίζονται ξετσίπωτα από τους "ιερούς" ποιμένες και τους εθνοπατέρες που ενώ εκλέγονται από το εκλογικό σώμα, με τη δέσμευση, να διαχειριστούν την δοσμένη από αυτό εξουσία, ως έντιμοι, καλοί και αγαθοί οικογενειάρχες, εν τούτοις τους εκλογείς μας γράφουν στα παλιά τους παπούτσια, γιατί κλέβουν καίνε και ρημάζουν και ό,τι βρουν όλα τ' αρπάζουν μαθημένοι στη κλεψιά, ξεπερνώντας και των εχθρών τα φουσάτα.

Και τώρα σύντροφε Δημητρό φθάνουμε στο κρίσιμο σημείο της πρώτης επικοινωνίας μας. Σ' ακούω, σε καμαρώνω, μ' εκφράζεις και με συνεγείρεις. Αφουγκράσου λοιπόν κι' εμένα:

Όπως γνωρίζουμε και οι δυο μας, δύο είναι οι άσπονδοι και ανελέητοι εχθροί του λαού μας. Οι πλουμιστοί ποιμένες και οι σύγχρονοι φαναριώτες, κοτσαμπάσηδες και μεγαλοκαραβοκύρηδες που μαδούν και ξεζουμίζουν ποικιλοτρόπως τα ποίμνια και το εκλογικό τμήμα με τα γυναικόπαιδα μαζί.

Ακούω ομοβροντίες ενάντια των δεύτερων, ενώ έχουμε απόλυτη σιωπή, για τους ιερουργούς του Υψίστου. Γιατί τους αφήνουμε στο απυρόβλητο; Με τα ανύπαρκτα προϊόντα που με άνεση και ανεμπόδιστα προωθούν, μας ξεπεταλώνουν.

Αλλά το μεγαλύτερο κακό είναι, ότι αδρανοποιούν και αποπροσανατολίζουν τους αφελείς πιστούς, οι οποίοι χάνουν δεκάδες χιλιάδες εργατοώρες ετησίως στις διαδικασίες της σωτηρίας της (μή) "αθάνατης" ψυχής τους και δεν τους μένει ώρα και χώρος για κοινωνικές και οικονομικές διεκδικήσεις. Δημήτρη το παρατράβηξα σήμερα στην πρώτη επικοινωνία. Γιατί ξύπνησες απωθημένες και αδρανοποιημένες θύμισες αγωνιστικών θουρίων και επαναστατικών ανατάσεων.

Στις επόμενες επαφές μας μπορούμε να μιλούμε λιτά, την Σπαρτιάτικη γλώσσα. Σε παραπέμπω στο ιστολόγιο με τίτλο η Δίκη των Θεών.

Εκεί θα συναντήσεις μεταξύ άλλων και μια επιστολή προς τον Φίλλιπο Σαχινίδη που είναι γιος παιδικού φίλου μου. Αναφέρομαι σε μια πρόταση εξόδου από τη φτιαχτή κρίση που περνάμε.[url]http://janastasiadis.blogspot.com/[/url].