Το στομάχι των επαναστατικών κινημάτων

Το στομάχι των λαϊκών επαναστατικών κινημάτων αλέθει τα πάντα. Κρατά τα χρήσιμα και αποβάλλει τ' άχρηστα. Αυτό το απόφθεγμα μου το αποκάλυψε ο παλαίμαχος αριστερός συνδικαλιστικό στέλεχος και πρόεδρος των υδραυλικών Θεσσαλονίκης, σύντροφος Στέργιος Ράμτσιος στην περίοδο του ένα, ένα τέσσερα.

Ο Μίμης Ανδρουλάκης προσχώρησε στο ΠΑΣΟΚ, γιατί πίστεψε, ότι μέσα από αυτό θα μπορούσε να ριζώσει ο Σοσιαλισμός. Πίστεψαν, τότε αρκετά στελέχη της αριστεράς κάτι τέτοιο, όπως ο Πίστης κι' εκατοντάδες χιλιάδες αριστερών, από το εκλογικό σώμα, παγιδεύτηκαν, για δεκαετίες, πιστεύοντας στο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό του Ανδρέα.

Τη προσχώρηση αριστερών δυνάμεων στο ΠΑΣΟΚ ώθησαν ο διχαστικός κατακερματισμός κι' η αδυναμία του ΚΚΕ, με τ' άλλα αριστερά κόμματα, να φέρουν την ποθητή άνοιξη, και να δικαιώσουν τον αγωνιστή λαό μας.

Βεβαίως απογοητεύθηκαν όλοι σχεδόν οι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ και πιο πολύ οι εαμογενείς λαϊκές δυνάμεις, γιατί αποκαλύφτηκε ότι ήταν ένα αστικό κόμμα, πιο συντηρητικό και από τη παραδοσιακή δεξιά. Αποτέλεσμα αυτής της αποκάλυψης έφερε το ελπιδοφόρο 27% του Σύριζα που αποδεικνύει την αφύπνιση των ψηφοφόρων και την κομματική μετακίνησή τους. Ας τους δικαιώσουμε αυτή τη φορά.

Γιατί τελικά, ήρθε η ώρα της Αριστεράς. Έχουν θέση οι πάντες, ακόμα και οι μετανοημένοι καβαλάρηδες, όπως ο Μίμης. Έχει αντίρρηση κανείς;