Ρατσισμός

Σ' αυτό το σημείο συντάσσομαι με τον Ηλία Κασιδιάρη, έστω κι αν βρίσκομαι στην αντίπερα όχθη ιδεολογικά. Τα σύνορα της χώρας μου τα θέλω ελεγχόμενα. Δεν γουστάρω τους κακοποιούς και δη  τους ξένους.

Πρώτος ο σημερινός Πρωθυπουργός, ως υπουργός εξωτερικών του Μητζοτάκη, άνοιξε τα σύνορα στους δικούς μας Βορειοηπειρώτες και μαζί τους μπήκαν στη χώρα μου και οι ποινικοί του Εμβέρ Χόντσα.

Οι κυβερνώντες, μας υπόσχονται, ασφάλεια, ανάπτυξη και ευημερία και είναι παντοτεινά επίορκοι. Γέμισε η χώρα μου κακοποιούς, όπως ο Πακιστανός που κακοποίησε, έγδαρε κυριολεκτικώς την νεαρά ελληνοπούλα.

Τους οικονομικούς και πολιτικούς μετανάστες τους αποδέχομαι, φτάνει να σεβαστούν τη χώρα και να είναι ελεγχόμενος ο αριθμός των φιλοξενουμένων. Είμαι αντίθετος όμως στον άκρατο ρατσισμό, σε βάρος συνανθρώπων που έφθασαν εδώ, ύστερα από αφόρητη πίεση.

Ανήκω  στη πρώτη γενιά των των προσφύγων των Ελλήνων του Πόντου. Παρά το γεγονός ότι ξεριζώθηκαν, ύστερα από δύο βάρβαρες γενοκτονίες, από τους Εμβέρ, Ταλαάτ και Τζεμάλ Τσεβήτ το 15-18 και εν συνεχεία από τους Νεώτουρκους του Κεμάλ Αττατούρκ το 19-22, εδώ στην Ελλάδα δοκίμασαν ένα σκληρότατο διωγμό από μέρους κάποιων γηγενών συμπατριωτών τους. Φυσικά και πάρα πολλοί συνέδραμαν τους τότε πρόσφυγες. Αυτά για ν' άμαστε πιο αντικειμενικοί στην ιστορία των μετακινήσεων των πληθυσμών.