Μικρή μου δυναμική Αμαζόνα, στη θέση του
διαγραφέντος λινγκ, υπήρχε μια ενημέρωση, ότι κάποιος ενοχλήθηκε. Στο
επίμαχο λιγκ δήλωνα, ότι πέρα από την εκτίμησή μου στο πρόσωπο τ'
Ανδρέα, περιέβαλα, με συμπάθεια, όλους τους συνομιλητές μου, ακόμη και
τον Βασίλη που πάντα είναι επιθετικός κι' επιμένει ότι φταίει, γι' όλα η
Αριστερά.
Ανδρέα από τα παιδικά χρόνια, ποτέ δεν προκαλούσα καυγάδες. Αντίθετα έκανα τον πυροσβέστη και δεν συνεχιζόταν, ο χαβαλές ή ο καυγάς. Ποτέ μου δεν έπαιξα ξύλο και πολλές φορές απέβαλα αδιόρθωτους κακότροπους και ζαβολιάρηδες από τα παιχνίδια και τη παρέα.
Στα εννέα μου χρόνια έσωσα το γάμο ενός πρωτεξάδελφου, που κινδύνεψε από κακό χειρισμό κι' ανόητες παρεμβάσεις των συμπεθέρων.
Στα χρόνια των παιδικών μου χρόνων, πρόεδρος, δάσκαλος, ιερέας κι αγροφύλακας, έλυναν παρόμοια προβλήματα. Όταν η αγία τετράς διαπίστωσε, ότ’ αποκατέστησα τις σχέσεις του ζεύγους και των γονιών τους, σχολίασαν "μπράβο στο Γιαννάκη, μας πέρασε τα γυαλιά".
Τέλος πάντων. Με παρέσυραν οι συνειρμοί. Πιστεύω ότι οι διαφωνίες, όταν είναι καλόπιστες, στις περισσότερες περιπτώσεις ενώνουν. Είμαι κατά της ασυνεννοησίας που μας δέρνει, της μισαλλοδοξίας, των διχαστών, των αεριτσήδων κομματόσκυλων, των πολιτικών που μας ξεπουλούν και των δανειστών καιροσκόπων που με τις υπερχρεώσεις και την απειλή της πτώχευσης, φίλτατε Μάικ, μας εξωθούν στην απόλυτη φτώχεια, την ατιμία της συνειδητής εξαθλίωσης και την διαρπαγή του Δημόσιου πλούτου.
Και αν δεν επαρκέσει η ρευστοποίηση των δημόσιων κτιρίων, των επιχειρήσεων των ΔΕΚΟ κλπ, τότε θα μας φάνε τ’ όποια κοιτάσματα, νησιά κλπ, με διαδικασίες εφαρμογής του Αγγλικού Δικαίου. Αλλά οι μικρομεσαίοι καιροσκόποι θα φάνε και τις ιδιοκτησίες των ελλήνων νοικοκυριών που από απόγνωση επιβίωσης, θα εκποιήσουν όσο, όσο.
Θυμηθείτε τους μαυραγορίτες στα χρόνια της κατοχής. Αισχροκέρδισαν ανελέητα. Ξεπουλήθηκαν κτήματα, σπίτια κι άλλες οικοσκευές-χρυσαφικά, γι’ ελάχιστες ποσότητες ειδών πρώτης ανάγκης. Για του λόγου τ’ αληθές, σας δηλώνω, ότι το χειμώνα του 41-42, μόνο στην Αθήνα πέθαναν γύρω στα 300.000 γυναικόπαιδα.
Και αυτό έγινε, όχι μόνον από τους λήσταρχους εισβολείς, αλλά και από το εμπάργκο τροφίμων που επέβαλαν, μ’ αφορμή τους τριπλούς κατακτητές, οι σύμμαχοί μας Άγγλοι, για τους οποίους οι έλληνες προστάτευαν, με κίνδυνο της ζωής τους, αποκρύπτοντας άγγλους κι’ αυστραλούς, εγκλωβισμένους στην Ελλάδα. Για να πάρετε μια ιδέα το τι γινόταν, στα πέτρινα εκείνα χρόνια σας αναφέρω το παρακάτω περιστατικό.
Τον Οκτώβριο του 41, μηχανοκίνητη γερμανική επιμελητεία τροφίμων, πυροβόλησε, ζεμένο βόδι και τραυμάτισε, θανάσιμα τον δεκαεπταετή ζευγίτη, αδελφό μου, γιατί προσπάθησε να σώσει τ’ άτυχο τετράποδο, τη στιγμή που είδε να πέφτει σφαδάζοντας, ο αγαπημένος του σύντροφος, ο Μελίσσης. Είχε χρώμα μελισσί, ήταν ένα νεότατο πελώριο και πανέμορφο τετράποδο, άδολος κι’ αγόγγυστος δουλευτής. Έκανε δέκα μήνες να θεραπευτεί και το Μάρτιο του 43 εντάχθηκε στον ΕΛΛΑΣ.
Μετά την απελευθέρωση και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, το 46, όταν κατέβηκε στην Ελασσόνα, για να δηλώσει την πρόθεσή του να καταταγεί στον εθνικό στρατό, με δέκα οκτώ παιδικούς του φίλους, επειδή κακοποιήθηκαν του θανατά από τοπικά Σουρλικά αποβράσματα ταγμασφαλιτών, οργανωμένα από τους Άγγλους, τέως συμμάχους, των ΕΛΑσιτών, εν’ ονόματι του αντικομμουνιστικού κινδύνου και υπέρ της επανόδου του βασιλιά Γεωργίου.
Με δυσκολία κατάφεραν, να διασωθούν από βέβαιο θάνατο, παρά το γεγονός, ότι βοηθήθηκαν από μετριοπαθείς συγχωριανούς-συγγενείς, υποστηρικτές της επικυριαρχίας των άγγλων «προστατών».
Αυτά τα ξεγραμμένα νεοπουλόπουλα, ενώ πήγαν να καταταχθούν στον Εθνικό στρατό, κατατάχθηκαν τον Φεβρουάριο του 47, στον Δ.Σ.Ε. Επακολούθησαν εκατέρωθεν, τ’ εξοντωτικά δεινά του εμφύλιου, η ήττα του Δ.Σ του 49, η προσφυγιά προς τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και οι κάθε είδους διώξεων των εαμοελασιτών, όπως κακοποιήσεις, συλλήψεις, εξορίες στα εξοντωτήρια των άνυδρων νησιών και οι καταδίκες από ειδικά στρατοδικεία σε θάνατο. Έφτανε να κατηγορηθείς ως κομμουνιστής, για να σ’ εκτελέσουν.
Από τους δέκα οκτώ απέμειναν στη ζωή δύο. Ο ένας ήταν ο αδελφός μου, ο οποίος το 1978 επαναπατρίσθηκε και το ογδόντα ένα απεβίωσε.
Έκτοτε οι μεν ηττημένοι έχασαν τ’ αυγά και τα πασχάλια τους, διχάστηκαν, τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, οι δε νικητές, ποτέ δεν νοιάστηκαν για το λαό και τη χώρα, μ’ αποτέλεσμα, από το κακό μας οδήγησαν στα χειρότερα. Και ο Ελληνικός λαός διχασμένος, έχασε κάθε ελπίδα, να δει τα χελιδόνια της πολυπόθητης Άνοιξης. Μπορείτε, να μου πείτε, αγαπημένοι μου συνομιλητές, τι ρόλο βαράμε; Οι απερχόμενοι φάγαμε τα ψωμιά μας. Οι νέοι, τι μέλλον έχετε; Και τι κάνετε, θερίζοντας φρούδες ελπίδες και αναμένοντας κανένα θαύμα του Αόρατου Χεριού του Άταμ Σμίθ; Έχετε τρεις επιλογές.
Τον καπιταλισμό που είναι ο πιο ένοχος, γιατί τους έχοντες και κατέχοντες τους κάνει ακόμη πλουσιότερους. Το καθεστώς ευνοεί την πλουτοκρατία, το 0,02%.
Τον Σοσιαλισμό που θεωρείται το δικαιότερο σύστημα. Ο κάθε εργαζόμενος αμείβεται, ανάλογα με τη συμβολή του στη παραγωγική διαδικασία.
Και τον κομμουνισμό που θεωρείται το κοινωνικότερο σύστημα, γιατί ο κάθ’ εργαζόμενος παίρνει από το καθαρό εθνικό προϊόν, ανάλογα με τις οικογενειακές του ανάγκες. Φυσικά αυτές οι επιλογές είναι μόνο θεωρητικές, γιατί στην πράξει, γίνονται ένα χαρμάνι πολλών συνδιασμών. Άλλο το τί δηλώνουμε και άλλο πως συμπεριφερόμαστε. Είδα καπιταλιστές να είναι ικανοποιούν τους εργγαζόμενους πιο απλόχερα από σισιαλιστές εργοδότες και κομμουνιστές εργοδότες να είναι πιο σκληροί από το σκληρότερο καπιταλιστή.
Ανδρέα από τα παιδικά χρόνια, ποτέ δεν προκαλούσα καυγάδες. Αντίθετα έκανα τον πυροσβέστη και δεν συνεχιζόταν, ο χαβαλές ή ο καυγάς. Ποτέ μου δεν έπαιξα ξύλο και πολλές φορές απέβαλα αδιόρθωτους κακότροπους και ζαβολιάρηδες από τα παιχνίδια και τη παρέα.
Στα εννέα μου χρόνια έσωσα το γάμο ενός πρωτεξάδελφου, που κινδύνεψε από κακό χειρισμό κι' ανόητες παρεμβάσεις των συμπεθέρων.
Στα χρόνια των παιδικών μου χρόνων, πρόεδρος, δάσκαλος, ιερέας κι αγροφύλακας, έλυναν παρόμοια προβλήματα. Όταν η αγία τετράς διαπίστωσε, ότ’ αποκατέστησα τις σχέσεις του ζεύγους και των γονιών τους, σχολίασαν "μπράβο στο Γιαννάκη, μας πέρασε τα γυαλιά".
Τέλος πάντων. Με παρέσυραν οι συνειρμοί. Πιστεύω ότι οι διαφωνίες, όταν είναι καλόπιστες, στις περισσότερες περιπτώσεις ενώνουν. Είμαι κατά της ασυνεννοησίας που μας δέρνει, της μισαλλοδοξίας, των διχαστών, των αεριτσήδων κομματόσκυλων, των πολιτικών που μας ξεπουλούν και των δανειστών καιροσκόπων που με τις υπερχρεώσεις και την απειλή της πτώχευσης, φίλτατε Μάικ, μας εξωθούν στην απόλυτη φτώχεια, την ατιμία της συνειδητής εξαθλίωσης και την διαρπαγή του Δημόσιου πλούτου.
Και αν δεν επαρκέσει η ρευστοποίηση των δημόσιων κτιρίων, των επιχειρήσεων των ΔΕΚΟ κλπ, τότε θα μας φάνε τ’ όποια κοιτάσματα, νησιά κλπ, με διαδικασίες εφαρμογής του Αγγλικού Δικαίου. Αλλά οι μικρομεσαίοι καιροσκόποι θα φάνε και τις ιδιοκτησίες των ελλήνων νοικοκυριών που από απόγνωση επιβίωσης, θα εκποιήσουν όσο, όσο.
Θυμηθείτε τους μαυραγορίτες στα χρόνια της κατοχής. Αισχροκέρδισαν ανελέητα. Ξεπουλήθηκαν κτήματα, σπίτια κι άλλες οικοσκευές-χρυσαφικά, γι’ ελάχιστες ποσότητες ειδών πρώτης ανάγκης. Για του λόγου τ’ αληθές, σας δηλώνω, ότι το χειμώνα του 41-42, μόνο στην Αθήνα πέθαναν γύρω στα 300.000 γυναικόπαιδα.
Και αυτό έγινε, όχι μόνον από τους λήσταρχους εισβολείς, αλλά και από το εμπάργκο τροφίμων που επέβαλαν, μ’ αφορμή τους τριπλούς κατακτητές, οι σύμμαχοί μας Άγγλοι, για τους οποίους οι έλληνες προστάτευαν, με κίνδυνο της ζωής τους, αποκρύπτοντας άγγλους κι’ αυστραλούς, εγκλωβισμένους στην Ελλάδα. Για να πάρετε μια ιδέα το τι γινόταν, στα πέτρινα εκείνα χρόνια σας αναφέρω το παρακάτω περιστατικό.
Τον Οκτώβριο του 41, μηχανοκίνητη γερμανική επιμελητεία τροφίμων, πυροβόλησε, ζεμένο βόδι και τραυμάτισε, θανάσιμα τον δεκαεπταετή ζευγίτη, αδελφό μου, γιατί προσπάθησε να σώσει τ’ άτυχο τετράποδο, τη στιγμή που είδε να πέφτει σφαδάζοντας, ο αγαπημένος του σύντροφος, ο Μελίσσης. Είχε χρώμα μελισσί, ήταν ένα νεότατο πελώριο και πανέμορφο τετράποδο, άδολος κι’ αγόγγυστος δουλευτής. Έκανε δέκα μήνες να θεραπευτεί και το Μάρτιο του 43 εντάχθηκε στον ΕΛΛΑΣ.
Μετά την απελευθέρωση και τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ, το 46, όταν κατέβηκε στην Ελασσόνα, για να δηλώσει την πρόθεσή του να καταταγεί στον εθνικό στρατό, με δέκα οκτώ παιδικούς του φίλους, επειδή κακοποιήθηκαν του θανατά από τοπικά Σουρλικά αποβράσματα ταγμασφαλιτών, οργανωμένα από τους Άγγλους, τέως συμμάχους, των ΕΛΑσιτών, εν’ ονόματι του αντικομμουνιστικού κινδύνου και υπέρ της επανόδου του βασιλιά Γεωργίου.
Με δυσκολία κατάφεραν, να διασωθούν από βέβαιο θάνατο, παρά το γεγονός, ότι βοηθήθηκαν από μετριοπαθείς συγχωριανούς-συγγενείς, υποστηρικτές της επικυριαρχίας των άγγλων «προστατών».
Αυτά τα ξεγραμμένα νεοπουλόπουλα, ενώ πήγαν να καταταχθούν στον Εθνικό στρατό, κατατάχθηκαν τον Φεβρουάριο του 47, στον Δ.Σ.Ε. Επακολούθησαν εκατέρωθεν, τ’ εξοντωτικά δεινά του εμφύλιου, η ήττα του Δ.Σ του 49, η προσφυγιά προς τις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού και οι κάθε είδους διώξεων των εαμοελασιτών, όπως κακοποιήσεις, συλλήψεις, εξορίες στα εξοντωτήρια των άνυδρων νησιών και οι καταδίκες από ειδικά στρατοδικεία σε θάνατο. Έφτανε να κατηγορηθείς ως κομμουνιστής, για να σ’ εκτελέσουν.
Από τους δέκα οκτώ απέμειναν στη ζωή δύο. Ο ένας ήταν ο αδελφός μου, ο οποίος το 1978 επαναπατρίσθηκε και το ογδόντα ένα απεβίωσε.
Έκτοτε οι μεν ηττημένοι έχασαν τ’ αυγά και τα πασχάλια τους, διχάστηκαν, τρέχουν και δεν προλαβαίνουν, οι δε νικητές, ποτέ δεν νοιάστηκαν για το λαό και τη χώρα, μ’ αποτέλεσμα, από το κακό μας οδήγησαν στα χειρότερα. Και ο Ελληνικός λαός διχασμένος, έχασε κάθε ελπίδα, να δει τα χελιδόνια της πολυπόθητης Άνοιξης. Μπορείτε, να μου πείτε, αγαπημένοι μου συνομιλητές, τι ρόλο βαράμε; Οι απερχόμενοι φάγαμε τα ψωμιά μας. Οι νέοι, τι μέλλον έχετε; Και τι κάνετε, θερίζοντας φρούδες ελπίδες και αναμένοντας κανένα θαύμα του Αόρατου Χεριού του Άταμ Σμίθ; Έχετε τρεις επιλογές.
Τον καπιταλισμό που είναι ο πιο ένοχος, γιατί τους έχοντες και κατέχοντες τους κάνει ακόμη πλουσιότερους. Το καθεστώς ευνοεί την πλουτοκρατία, το 0,02%.
Τον Σοσιαλισμό που θεωρείται το δικαιότερο σύστημα. Ο κάθε εργαζόμενος αμείβεται, ανάλογα με τη συμβολή του στη παραγωγική διαδικασία.
Και τον κομμουνισμό που θεωρείται το κοινωνικότερο σύστημα, γιατί ο κάθ’ εργαζόμενος παίρνει από το καθαρό εθνικό προϊόν, ανάλογα με τις οικογενειακές του ανάγκες. Φυσικά αυτές οι επιλογές είναι μόνο θεωρητικές, γιατί στην πράξει, γίνονται ένα χαρμάνι πολλών συνδιασμών. Άλλο το τί δηλώνουμε και άλλο πως συμπεριφερόμαστε. Είδα καπιταλιστές να είναι ικανοποιούν τους εργγαζόμενους πιο απλόχερα από σισιαλιστές εργοδότες και κομμουνιστές εργοδότες να είναι πιο σκληροί από το σκληρότερο καπιταλιστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου