Κόμη, έχεις δίκαιο. Δεν είν' επιτρεπτό οι κρατικές δαπάνες, να ξεπερνούν τα έσοδα του κράτους. Επίσης πως είναι δυνατό ν' ανεβάσεις τα έσοδα, μ' ένα "αδύναμο παραγωγικά ιδιωτικό τομέα"; Ένα ιδιωτικό τομέα που, ενώ θησαυρίζει στη χώρα μας και οφείλει να διευρύνει τις επενδύσεις εδώ, εν τούτοις καταθέτει τ’ υπερκέρδη του στις Ελβετίες, κτίζει βίλες, στις πιο πλούσιες κοσμοπολίτικες και παραθεριστικές συνοικίες του εξωτερικού κι' εδώ, και ζει με προκλητικά σκάνδαλα.
Εδώ άφησέ με, να προσθέσω και τον ξέφρενο καταναλωτισμό που επιβάλουν στους καταναλωτές, όλων των βαλαντίων που αυξάνει τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Και δεν μπορούμε να μην διακρίνουμε το μικρό επαγγελματία και εμποράκο(εργοδηγούς) που μετά βίας μπορούν να επιβιώσουν(η βαρκούλα δίπλα στο υπερωκεάνιο).
Άκου μου και τούτων: Πρέπει να βρούμε ένα τρόπο ασφαλιστικών δικλείδων οικονομικών και κοινωνικών ισορροπιών. Έναν τρόπο που έχω προσιτό στο νου μου, είναι, στις τοπικές κοινωνίες να γίνεται πλήρης και κάθετη αξιοποίηση των πρωτογενών προϊόντων, ώστε οι υπεραξίες να μην συσσωρεύονται σ’ ελάχιστα χέρια, αλλά να κατανεμηθούν στους τοπικούς πληθυσμούς.
Ένα δεύτερο, οι καταναλωτές να μάθουν να ψωνίζουν αγαθά των οποίων οι παραγωγοί, τους κάνουν τις καλλίτερες τιμές. Τρίτο να μην ψωνίζουμε πολυδιαφημισμένα επώνυμα προϊόντα. Γιατί ως παραγωγός, όταν γνωρίζω, ότι μου προτιμούν την παραγωγή μου, τσιμπώ τις τιμές της.
Τέταρτον, να βγούμε από τα όποια μαντριά αυτών που μας διχάζουν και μας χρησιμοποιούν. Τι θα πει δεξιός και αριστερός καταναλωτής. Υπάρχουν οι ζάπλουτοι καταναλωτές και δεν τους ενδιαφέρουν οι τιμές (και αυτοί δεν ξεπερνούν ούτε το 5% τοις εκατό του πληθυσμού, ενώ ελέγχουν το 80% του πλούτου) και οι χαμηλών εισοδημάτων που τους ενδιαφέρει η προστασία τους από τις αυθαίρετες και ξέφρενες ανατιμήσεις που κουτσουρεύουν την αγοραστική τους δύναμη. Είναι το 95% του πληθυσμού και ελέγχουν μόνον το 20% του πλούτου της χώρας.
Είναι η δεύτερη παθογένεια κατευθυνόμενης φτώχειας.
Μόνιμη παθογένεια φτώχειας είναι η καταδίκη της εργατικής, αγροκτηνοτροφικής, οπωροκηπευτικής κλπ. τάξης. Την πρώτη την αμοίβανε, σε επίπεδα ημιπείνας, τα προϊόντα των υπολοίπων τα διατιμούσαν χαμηλότιμα, ώστε να μπορεί ο εργαζόμενος ν’ αγοράζει μεγαλύτερη ποσότητα τροφίμων και να μπορούν οι βιομήχανοι να βελτιώσουν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Πρέπει να ξεχωρίσουμε ακόμα την αριστερά που την αποτελούν οι, προηγουμένως, αναφερόμενες τάξεις, από τις ηγεσίες τους, οι οποίες, εν ονόματι της δήθεν παρεχόμενης προστασίας στους οπαδούς τους, ζούνε ζωή χαρισάμενοι.
Επίσης και τους δεξιούς από την ηγεσία και τους αφεντάδες τους που δημιουργούν και αναπαράγουν την φτώχεια.
Ένα παλιό και επίμονο ερώτημα που τίθεται είναι: Τί δουλειά έχουν οι πτωχές και ανήμπορες τάξεις με την πλουτοκρατία; Αυτό και αν είναι παθογένεια.
Μια λογική απάντηση, σ’ αυτή την ερώτηση είναι ότι τους τρώει η προπαγάνδα υπέρ της Πλουτοκρατίας και κατά της Ηγεσίας της Αριστεράς, η οποία πάμπολλες φορές απογοήτευσε και εξέθεσε τους επαναστατημένους οπαδούς της, σε τρομακτικούς κινδύνους, αφήνοντάς τους στο έλεος και την οργή των νικητών αντεπαναστατών, της Άρχουσας Τάξης.
Άρα αυτοί που υποφέρουν είναι ο λαός της Αριστεράς και της Δεξιάς. Αυτοί πρέπει να κράξουν από κοινού, για ν’ αλλάξει η μοίρα τους. Τις σοφιστείες των ηγεσιών, γράψτε τις στα παλαιά των υποδημάτων, γιατί αποσκοπούν στο μάντρωμα και τον υποχειρισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου