Δεν ήταν θύματα οι πρόσφυγες του 1922, οι οποίοι, ύστερα από μια καραμπινάτη γενοκτονία, τους ξερίζωσαν από τις αλησμόνητες πατρίδες; Δεν ήταν θύματα, όσοι δεινοπάθησαν και έχασαν αγαπημένα πρόσωπα, κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου; Δεν είναι θύματα οι αγροτοκτηνοτρόφοι μας που πωλούν τα πρωτογενή τους προϊόντα σε τιμές κοντά στο κόστος παραγωγής τους;
Δεν είναι θύματα οι συνταξιούχοι και οι μισθοσυντήρητοι, και γενικά οι αδύναμοι συμπολίτες μας, με το κούρεμα των εισοδημάτων τους; Επειδή οι γνωστοί αδίστακτοι δοσίλογοι θύτες θέλουν να εξασφαλίσουν τα βρώμικα συμφέροντα των καιροσκόπων δανειστών;
Η οικογένειά μου, καθώς και άλλες αμέτρητες φαμίλιες, αποτελούν τραγικά θύματα, διότι το 1922 ξεριζώνονται, από τις πατροπαράδοτες εστίες που για 2500 χρόνια οι πρόγονοί μας έζησαν σ' αυτές, με τέσσερες από τους επτά δολοφονημένους αδελφούς του πατέρα μου, από φανατισμένα ισλαμικά στίφη.
Σχεδόν με το 60% απώλειες σε έμψυχους αγαπημένους ολόκληρος ο Ελληνισμός του Πόντου, σύρθηκε σ' έναν καραμπινάτο ξεριζωμό που τον βάπτισαν ανταλλαγή.
Μια εθνική τραγωδία π' έχει αποκρυβεί και δεν χρεώθηκε στους υπαίτιους της Ελληνικής διχασμένης ηγεσίας που άρχισε το 1912 μέχρι το 1922, συνεχίστηκε στον πρώτο Π.Π, μ' ολέθριους καρπούς τον καταραμένο Εμφύλιο 1943-1949 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, την θλιβερή περίοδο των οικονομικών πολέμων, με πανούργες τεχνογνωσίες και ύπουλες αντιλαϊκές μεθόδους, τις υπερχρεώσεις και τα μνημόνια, με τ' αποία πετυχαίνουν οι ντόπιοι και ξένοι καιροσκόποι το ξεπούλημα της χώρας μας και τα νέα δεινά που επέρχονται σε βάρος του λαού μας.
Εδώ στην Ελλάδα, πριν επουλωθούν οι πληγές της προσφυγιάς, μας καίνε το σπίτι το 43 οι γερμανοί. Το 42 μας στερούν ένα βόδι εργαλείο άρωσης οι κατακτητές. Το 45 δολοφονούν τον αδελφό του πατέρα μου οι Ελασίτες στο Καϊμακτσαλάν. Το 47 δολοφονείται ο αδελφός της μάνας μου από τη δεξιά στα Πιέρια και ξανά καίνε το σπίτι μας το 47 στον εμφύλιο.
Τις οδυνηρές αυτές δοκιμασίες τις υπέστησαν όλος ο Ελληνικός λαός, εξ αιτίας των μόνιμων και ατιμώρητων ενόχων.
Το 35, χρονιά που γεννήθηκα, μας κάψανε 700 οκάδες καπνού και μάλιστα καλής ποιότητας, ως ακατάλληλο, χωρίς καμιά αποζημίωση.
Το αναφέρω, ως δείγμα κρατικής αυθαιρεσίας και αναλγησίας. Οι γερμανοί, δεσμεύοντας τα χρήματα της εθνικής τράπεζας το 41, ο παντοπώλης πατέρας μου έχασε 70.000 δρχ, με υψηλή προπολεμική αγοραστική αξία. Και πάλιν υποχρεούμαι ν' αναφέρω, ότι τις συνέπειες αυτές τις υπέστη όλόκληρο το πολύπαθον Έθνος μας.
Συμπέρασμα: Πάντα υπάρχουν οι θύτες και τα θύματα. Αλλά οι μεγαλύτεροι, μονιμότεροι και οι πιο επικίνδυνοι θύτες είναι η αχόρταγη τάξη της Οικονομικής Ολιγαρχίας, με εκτελεστικά τους όργανα τους εκάστοτε διαχειριστές της κρατικής εξουσίας. Και μόνιμα θύματα ο ενεργός δουλευτάρης λαός κι' οι φαμίλιες τους.
Για το καλό ημών και της χώρας μας, δεν πρέπει να λησμονούμε τους μόνιμους μπελάδες που μας βαρύνουν και μας εξαθλιώνουν.
Λίγα ακόμη, για την μαύρη Επέτιο της Γενικτονίας:
Αν θέμε να μην κλάψουμε, άλλα θύματα πρέπει, να μελετήσουμε τις αιτίες που προκαλούν τις συμφορές των θρησκευτικών και οικονομικών πολέμων .
Πρέπει να σημειώσετε, ότι ο υποφαινόμενος κρατά έντονα στις μνήμες του, τους δακρύβρεχτους οδυρμούς των προσφύγων γονιών μου του 22, για τη δολοφονία του 60% των συγγενών τους, στις δύο περιόδους γενοκτονίας που υπέστησαν από τους νεότουρκους και τους ισλαμιστές.
Η πρώτη το 1916(μετά των αρμενίων, με 1,5 εκατομμύρια θύματα το 1915, μέσα σε τρεις μέρες), και η δεύτερη το 1919-1922, με επίσημα στοιχεία γύρω στις 355.000 έλληνες του Πόντου.
Και δυστυχώς, μέχρι και το 1996, μ' επίμονες και επίπονες προσπάθειες του ιστορικού κοινωνιολόγου και βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Μιχάλη Χαραλαμπίδη, σύσσωμο το Ελληνικό Κοινοβούλιο, αναγνώρισε την γενοκτονία με καθυστέρηση 74 σκοτεινών ετών.
Δεν μεμψιμοιρώ. Απλώς αναφέρομαι στα γεγονότα, όπως παρουσιάζονται στο βιβλίο μου με τίτλο "Το τελευταίο Κράτος του Πόντου", με βάσει τ' ανέκδοτα απομνημονεύματα του οπλαρχηγού πατρός μου, υπό την Γενική Αρχηγεία του Κολοκοτρώνη του Πόντου Τάσου Παπαδόπουλου.
Αντιστάθηκαν, σε πείσμα τριών αδυσσώπητων εχθρών:
1/ του ανυπόφορου ορεινού ψύχους, με γυναικόπαιδα και μακριά από τη θαλπωρή των σπιτιών τους που εγκατέλειψαν αιφνιδιαστικά,
2/ την εξοντωτική πείνα και
3/ την αγριότητα των άτακτων και τακτικών Κεμαλικών στιφών, ν' εξοντώσουν τον ελληνισμό του Πόντου.
Παρόλα αυτά κατώρθωσαν την Εποποιϊα του Ακατόρθωτου, γράφοντας μια από τις λαμπρότερες ιστορικές σελίδες αντίστασης, υπέρ της προγραμένης ζωής τους, από τους Νεότουρκους ισλαμιστές.
Οι επικοί αυτοί αγώνες κράτησαν, από τον Απρίλιο του 1919 μέχρι και το Σεπτέμβριο του 1922 και έσωσαν, από σίγουρο θάνατο, περί τις 30.000 μαχητές και γυναικόπαιδα.
Πρέπει να σημειωθεί, ότι κατάφεραν, επίσης, να ταπεινώσουν δύο στρατηγούς επίμονους και ορκισμένους στον Κεμάλ πασά, να κόψουν τις ρίζες των άπιστων Ελλήνων, τον Λίβα αγά και τον Τσεμάλ Τσεβήτ εφέντι.
Τον δεύτερο τον αιφνιδίασαν, μια Κυριακή, πριν το ξημέρωμα, τον συνέλαβαν και τον τυφέκισαν με δέκα οκτώ αξιωματικούς του.
Και για εκείνη την γενοκτονία ευθύνεται η ανεπάρκεια των διχασμένων ηγεσιών μας.
Είναι μεγάλη ιστορία, για το χώρο ετούτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου