Δημοκρατία και μάλιστα Άμεση

Αρχίζουμε, με την ανάλυση της έννοιας Δημοκρατία. Σημαίνει κρατεί ο δήμος, εννοεί την Λαϊκή κυριαρχία. Επιλέγει ο ίδιος τον τρόπο και τ’ εργαλεία αυτοδιοίκησης.

Τις αποφάσεις τις παίρνει η συνέλευση των αυτοδιοικουμένων, δηλαδή τα επί μέρους τοπικά κοινοβούλια। Γι’ όλα τα σοβαρά θέματα αποφασίζουν τα Δημοψηφίσματα। Παράδειγμα ποίος ελέγχει τα μέσα παραγωγής; Δεν μπορεί να είναι, άλλος, φυσικά, από τον Δήμο। Ο οποίος με φίλτρα κοινωνικότητας ισονομίας και ισοπολιτείας, προστατεύει τις νοθευμένες αποφάσεις από τις σοφιστίες τωων τυχόν πεμπτοφαλαγγίτών αγορητών και κρατά σε εντιμότητα, τους όποιους διαχειριστές της εξουσιαστικής λειτουργίας. Για την άμεση δημοκρατία διαβάστε αυτό: των http://janastasiadis.blogspot.com/2011/03/blog-post_6190.html

Η Άμεση Δημοκρατία, τους όποιους διαχειριστές της, δεν τους παρέχει καμιά ασυλία και πέφτει ο πέλεκυς της τιμωρίας, για οποιαδήποτε παραβατικότητα, όλων των βαθμών, σκόπιμη ή λανθασμένη, με βάση την αυτοκριτική και την αυτοκαταδίκη, για περιπτώσεις λαθεμένων και ακούσιων ζημιογόνων αποφάσεων. Στα κρούσματα σκόπιμης και αποδεδειγμένης αισχροκέρδειας και ιδιοτέλειας, με σκοπό τον παράνομο πλουτισμό, η τιμωρία είναι αναγκαία και αναπόφευκτη.

Ο αυτοδιοικούμενος λαός γνωρίζει πολύ καλύτερα τα τοπικά προβλήματα και κρίνει σωστότερα τις συμπεριφορές των συνδημοτών του και αποδίδει πιο αντικειμενικά τη δικαιοσύνη.

Αυτό αποδείχθηκε περίτρανα στην περίοδο της κατοχής 1941-1944, στις περιφερειακές εαμοκρατούμενες περιοχές, με τις διάφορες τοπικές επιτροπές Αυτοδιοίκησης. Μακριά από την κεντρική εξουσία του χωροφύλακα, του αγρονόμου και όποιων άλλων υπηρεσιών, σταμάτησαν οι κλεψιές και άλλες αδικοπραξίες και ανέβηκε η συνοχή, η ενότητα και η δημιουργική συνεργατικότητα του Λαού.

Δούλεψε η εθελοντική προσωπική εργασία ίσων ημερών, γι’ όλους, από την οποίαν απαλλάσσονταν, μόνο οι μη δυνάμενοι και οι άρρωστοι. Και όλοι μαζί έφτιαξαν δρόμους, καταπολέμησαν θεομηνίες, επιδρομές σμηνών ακρίδων που κατέτρωγαν, εν ριπή οφθαλμού, τα γεννήματα όλων των σπαρτών, δενδροφυτεύσεις και άλλα κοινωφελή τοπικά έργα, με μηδέν κόστος.

Λειτούργησαν τα σχολεία, ανεβάστηκαν θεατρικά έργα από τους νεολαίους της ΕΠΟΝ και άλλα πολλά αγαθά της λαϊκής τοπικής Αυτοδιοίκησης.

Αυτό το φαινόμενο της συλλογικής δημιουργικής έξαρσης το είχε περιγράψει ο Στέφανος Σαράφης στην πενθήμερη συνεδρίαση του Λιβάνου(16-20 Μαΐου 1944), σ’ αποστομωτική απάντηση, όταν οι καιροσκόποι αρχικηφήνες, υπό τον παπατζή Γεώργιο Παπανδρέου, διορισμένο από τον Τσόρτσιλ Πρωθυπουργό, της ψευτοκυβέρνησης του εξόριστου φυγάδα βασιλιά αγγλόφιλου Γεωργίου, είχαν κατηγορήσει βάναυσα τους γνήσιους αγωνιστές εκπροσώπους, της νόμιμα εκλεγείσης κυβέρνησης του βουνού της ΠΕΕΑ(Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης) που κλήθηκαν από τους φιλοβασιλικούς μειοδότες φυγόστρατους, να πάρουν δήθεν συναποφασίσεις, για το μέλλον του καθεστώτος που θα επικρατούσε, στην μετά απελευθερούμενη Ελλάδα, μετά την αναγκαστική αποχώρηση των Γερμανοβουλγάρων που έγινε, για μεν την Αθήνα στις 12-10-44, την δε Θεσσαλονίκη στις 18-10-44.

Και για να προλάβω τις γνωστές επίμονες και σκόπιμες ιστορικές παραποιήσεις της δεξιό άγγλο αμερικάνικης προπαγάνδας, πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι η γνήσια αντιστασιακή αριστερά δεν έκανε εκτελέσεις τύπου συνταγματάρχη Ψαρού της φιλοβασιλικής οργάνωσης ΕΚΚΑ(Εθνική Και Κοινωνική Απελευθέρωση) του εθνικοσοσιαλιστή Καρτάλη, μέχρι και λίγο πριν, από τα μέσα του 43, εκτός από ορισμένους επικίνδυνους συνεργάτες των γερμανών που κακοποίησαν, βίασαν και πλιατσικολόγησαν ακόμα και προικιά κορασίδων.

Έναν τέτοιο συνεργάτη των Ιταλών εκτέλεσαν οι Ελασίτες στο Λόφο Ελασσόνας, συγχωριανό μου, ενεργό οπαδό του περίφημου Διαμάντη που προσπάθησε την αυτονόμηση των νομών Καρδίτσας-Τρικάλων-Καστοριάς, ως ανεξάρτητο Βλάχικο Κράτος της Πίνδου, προσκείμενο φιλικά υπέρ των Λατίνων εισβολέων.

Επάνω στο στήθος του εκτελεσθέντα βρέθηκε καρφιτσωμένο χαρτί που έγραφε: " Έτσι τιμωρούμε τους προδότες ΕΛΑΣ ". Το θυμάμαι σαν σήμερα, γιατί με άλλα παιδιά, εγώ οκτάχρονος τότε, τρέξαμε πρωί-πρωί στο τόπο της εκτέλεσης.