Ήταν στραβό το κλίμα, τ' όφαγε και ο γάιδαρος και μπίτσε η δλιά(τέλειωσε η δουλιά)».

Ήταν στραβό το κλίμα, τ' όφαγε και ο γάιδαρος και μπίτσε η δλιά(τέλειωσε η δουλιά)».

Κουνώντας τη κατάλευκη κεφαλή του ο γεροφιλόσοφος εαμοελασίτης μπαρουτοκαπνισμένος αγωνιστής που υπέστη τα μαρτύρια των διώξεων από μέρους των σουρλικών, υπόδικων, για εθνική μειοδοσία ταγματασφαλιτών, μπάρμπα Μήτρος, τόνιζε απελπισμένα την παραπάνω λαϊκή θυμοσοφία.

Ιστορικά είναι επιβεβαιωμένο, ότι στη διάσπαση και τον πολυκερματισμό του Ευρύτερου Αριστερού Λαϊκού Κινήματος, πρωταγωνίστησε η ηγεσία του ΚΚΕ.

Ποτέ δεν δέχτηκε ν’ απολογηθεί στους πολύπαθους αγωνιστές, γνήσιους πατριώτες οπαδούς του που, αν και νικητές, παραδόθηκαν στη διάθεση των ανελέητων προστατευομένων του Τσόρτσιλ που από υπόδικοι και ηττημένοι, ως συνεργάτες των στρατευμάτων κατοχής κουκουλοφόροι δήμιοι, τους μεταμόρφωσαν σε κατηγόρους διώκτες, με την ευλογία των αγγλοαμερικάνων, σε βάρος των συμμάχων τους Εαμοελασιτών.

Δεν θέλω ν’ απαριθμήσω τις βαριές ευθύνες, τ’ ασυγχώρητα λάθη, τις εγκληματικές ιστορικές μοιραίες πράξεις και παραλήψεις, σε βάρος 80.000 περίπου συναγωνιστών μαχητών, οι οποίοι κατασυκοφαντήθηκαν, με ασύστατες και ανυπόστατες μηνυτήριες αναφορές, κάθε κακόβουλου αντιφρονούντα, βάσει των οποίων διώχθηκαν, κακοποιήθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, εκτελέστηκαν, από τη μαύρη αντιλαϊκή, αγγλοαμερικάνικη, φιλοβασιλική, αντικομμουνιστική δοσιλογική αντίδραση.
Κι’ άλλοι τόσοι, αυτοεξορίστηκαν προς τις σοσιαλιστικές χώρες, εγκαταλείποντας συζύγους, παιδιά, αδέλφια και γονείς στην πατρίδα, για δυόμιση σχεδόν δεκαετίες, μετά την ήττα του Δημοκρατικού Στρατού τον Αύγουστο του 49.

Έκτοτε ποτέ δεν έγινε ο αναγκαίος απολογισμός πεπραγμένων, αγνοήθηκαν οι αγωνιστές σύντροφοί τους, δεν έκαναν την απαιτούμενοι αυτοκριτική τους και παριστάνοντας τους αλάθητους θεούς, απαίτησαν να συνεχίσουν την ίδια απαξιωμένη νοοτροπία πολιτική και στρατηγική, κολλημένοι στην πρωτοκαθεδρία του ΚΚΕ. Μ’ αποτέλεσμα, να περιορισθεί, σ’ ένα αμετάβλητο ποσοστό κυμαινόμενο, ανάμεσα στο πέντε και δέκα τοις εκατό, μέχρι και σήμερα.

Και παρά τα χιλιάδες μηνύματα της εκλογικής βάσης της ευρύτερης Αριστεράς, και μάλιστα την εκκωφαντική ετυμηγορία των εκλογών της 6ης του Μάη, για την επιτακτική ανάγκη σύμπραξης σ’ «Ενιαίο Παλλαϊκό Αντικαπιταλιστικό Μέτωπο», η γερασμένη Ηγεσία του ΚΚΕ, δεν ακούει, δεν βλέπει, δεν αφουγκράζεται και δεν σέβεται τη καθολική Λαϊκή βούληση.

Δεν σαλπίσατε, συντρόφισσα Αλέκα την ενότητα που περιμένουμε εδώ και δεκαετίες ανυπόφορες. Το πείραμα δοκιμάστηκε με την ΕΔΑ και πήρε 80 περίπου έδρες.

Είχατε υποχρέωση, απέναντι αυτών που πιστοί μαχητές στα κελεύσματα του κινήματος έδωσαν τη ζωή τους. Απέναντι των μόνιμων θυμάτων των εκμεταλλευομένων παραγωγικών λαϊκών δυνάμεων, δηλαδή των φορέων εργασίας που υποσιτίζονται, των μικρών κι΄ αδύναμων επαγγελματιών, καταστηματαρχών που λόγω του αφόρητου ανταγωνισμού κλείνουν, των παραγωγών πρωτογενών προϊόντων αγροτοκτηνοτρόφων που τα πωλούν σε τιμές κοντά στο κόστος παραγωγής και ποτέ δεν ξεχρεώνονται από τους αχόρταγους μεσάζοντες.

Ας αφήσουμε τις αλαζονείες και τ’ αλάθητά μας κι’ ας δώσουμε τα χέρια. Δεν παίρνει άλλο. Αρκετά προσμέναμε με λαχτάρα να γίνει τ’ αδελφικό-συντροφικό αγκάλιασμα.
Είμαι 76 χρόνων. Δεν αντέχω άλλο. Από τα τρία παιδιά μου και τα τρία με περγαμηνές και μεταπτυχιακά, τα δύο προσφέρουν τις επιστημονικές τους γνώσεις σε ξένες χώρες, κι ετοιμάζεται και το τρίτο.

Αλέκα κίνησε τις ελπιδοφόρες διαδικασίες. Και δώσε τόπο στα νιάτα. Δεν πάει άλλο. Αυτό φυσικά ισχύει και για τ’ άλλα κόμματα. Των χελιδονιών και των πελαργών. Εμπρός μην χάνουμε καιρό. Το απαιτούμε εμείς, τα παιδιά και τα εγγόνια μας, το μέλλον της Χώρας.