Διαπιστώσεις του Epicourosan

Epicourosan, έκανες μια απλή μεν, αλλά τη πιο αντικειμενική παρουσίαση των παραπάνω εννοιών. Είναι λάθος να αναλύουμε θέματα κοινωνικών οικονομικών και πολιτικών συστημάτων, σύμφωνα με τις δικές μας παραδοχές και αντιλήψεις. Γιατί κάνουμε κύκλους στους ιδεολογικούς μας χώρους, κυνηγώντας τη σκιά των απόψεών μας, όπως κάνουν οι αετοί ατέλειωτους γύρους κυνηγώντας τη δική τους σκιά. Εκείνοι τουλάχιστον με τη μέθοδο αυτή εκπαιδεύουν τ’ αετόπουλά τους. Ενώ εμείς με την επιμονή μας στα ίδια και στα ίδια κουράζουμε τους ίδιους μας και τους συνομιλητές μας.

Ας ξεκαθαρίσουμε λοιπόν, ποίος ελέγχει τα μέσα παραγωγής, τι επιδιώκει το κάθε σύστημα παραγωγής πλούτου-υπεραξιών και με ποίον τρόπο γίνεται η ανακατανομή του εθνικού προϊόντος, σ’ αυτούς που συμμετέχουν στην εν λόγω παραγωγή.

Ο Καπιταλιστής διαθέτει τα μέσα παραγωγής, απαιτεί τον απόλυτο έλεγχο της παραγωγικής διαδικασίες και κρατά 100% το προϊόν, για το άτομό του, δίδοντας από τα καθαρά κέρδη του, ότι ορίζεται από τις διακρατικές και συνδικαλιστικές εθνικές συμβάσεις στο συντελεστή εργασίας, που συνήθως είναι ίσο ή πιο κάτω από το όριο διαβίωσης.

Στον καπιταλισμό έχουμε μια κοινοβουλευτική κυβέρνηση που εκλέγεται από το λαό, όμως λειτουργεί προστατεύοντας, αποκλειστικά και μόνον τον καπιταλιστή. Έχουν συσσωρευμένο πλούτο που ανέρχεται στο 80%, ενώ αποτελούν το 5% του πληθυσμού μ’ έναν σκληρότερο πυρήνα του 0,3%. Οι τελευταίοι ελέγχουν το διεθνές χρηματοπιστωτικό διατραπεζικό καθεστώς. Δέστε καπιταλιστικά μαγειρέματα στο χώρο της αγροτοκτηνοτροφίας: http://aristeramitilini.blogspot.com/2011/01/blog-post_11.html

Στον φασισμό οι πλουτοκράτες στηρίζουν ένα πρόσωπο δικτάτορα. Αποφασίζουμε και διατάσουμε. Και στα δύο αυτά συστήματα κυριαρχεί ο Ατομικισμός.

Ο Σοσιαλιστής, μέσα από τον κρατικό έλεγχο των μέσων παραγωγής, λαμβάνει, ως αμοιβή, ανάλογη, με τη συμμετοχή του στην παραγωγή, ανεξάρτητα από τις οικογενειακές του ανάγκες.

Στο σοσιαλισμό εργοδότης είναι το κράτος, το οποίο αμοίβει τον συντελεστή εργασίας δικαιότερα απ’ ό,τι στον καπιταλισμό, θεωρητικά. Σοσιαλιστικός τύπος ισορροπίας δίδεται από την εξίσωση:

Ετήσιος Εθνικός Πλούτος=100%=15% Κρατικές Δαπάνες που καλύπτει αμοιβές στελεχών, διπλωματών και επιμόρφωσης διοικητικών υπαλλήλων + 20% δαπάνες για επιστημονικές αναπτυξιακές καινοτομίες επόμενου έτους + 50% λαϊκές δαπάνες διαβίωσης που περιλαμβάνει πρόληψη υγείας, παιδείας, αθλητισμό, ψυχαγωγίας + 15% αποθεματικά, για έκτακτες διακρατικές ανάγκες.

Στην πραγματικότητα οι διαχειριστές του καθεστώτος, ανατρέποντας αυτή την εξίσωση κοινωνικής έντασης και ισορροπίας, κατακράτησαν το 65% του εθνικού προϊόντος. Παντού ο διαχειριστής – παπάς τα γένια του ευλογεί. Δέστε περιπτώσεις ωφέλειας καπιταλιστών, αντί των εργαζομένων από τον σοσιαλιστικό-συνεταιριστικό τρόπο αμοιβής: http://www.patris.gr/articles/197510?PHPSESSID=uhgu9akqq2rsq2mhjlqthffit3

Ο δε Κομμουνιστής λαμβάνει μια αμοιβή, όχι ανάλογα με τη συμμετοχή του στη παραγωγή δημιουργίας κοινωνικού προϊόντος, αλλά ανάλογα με τις οικογενειακές του ανάγκες. Στον κομμουνισμό έχουμε ένα σύστημα αμοιβής κοινωνικής έντασης.

Αυτό το σύστημα δεν δοκιμάστηκε και είναι πολύ δυσχερές να ευδοκιμήσει, διότι βάλλεται από παντού, ακόμη και από εκείνους που θέλει να προστατεύσει. Στις αρχαιοχριστιανικές εποχές δοκιμάστηκε μ’ επιτυχία. Για να γίνεις χριστιανός έπρεπε να καταθέσεις ολόκληρη την κινητή και ακίνητη περιουσία σου στη εκκλησία. Όλα τα μέσα παραγωγής ανήκαν στο ποίμνιο. Τα πάντα κοινά και αδιαίρετα. Μαγείρευαν και συνέτρωγαν, όπως ο στρατός.

Ο απόστολος Παύλος κατάργησε τις κομμούνες-κοινόβια και επανέφερε την ιδιοκτησία. Για το λόγο αυτό οι ρωμαίου εξουσιαστές και διαχειριστές τεράστιων ιδιοκτησιών, έθεσαν τον Παύλο υπό την υψηλή τους προστασία. Δηλαδή αυτός που εξυμνείται, ως ο μέγιστος απόστολος των εθνών, στο όνομα των χριστιανικών αρχών, αποκαλύπτεται με την πράξη του αυτή φίλος της ιδιοκτησίας, δηλαδή φίλος του φεουδαρχισμού-καπιταλισμού.

Από το διάταγμα των Μεδιολάνων το 311 μ. Χ, με το οποίο αναγνωρίζεται η χριστιανική θρησκεία και μετέπειτα, οι αυτοκράτορες αγκαλιάζουν τον χριστιανισμό. Τον στηρίζουν και στηρίζονται σ’ αυτόν. Καθιέρωσε δε την βάπτιση στους προσήλυτους του χριστιανισμού. Ένα παράδειγμα κομμουνιστικής παραγωγής του ψωμιού: http://www.badarts.gr/2011/01/%CE%BF%CE%B9-%CF%86%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%BD%CE%BF%CE%B9-%CF%89%CF%82-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CF%8C%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%84%CE%BF%CE%B9-%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%BC%CE%BF%CF%85%CE%BD%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9/

Ο συνομιλητής μας συνεπικούρειος Epicourosan, με τέσσερες και μόνο φράσεις του, αποφαίνεται:

1. «Έχω μια μικρομεσαία εταιρεία ήμουν πολύ δημοκρατικός μέχρι αηδίας.

2. Παρά λίγο να με καταστρέψουν οι υπάλληλοι μου.

3. Τώρα είμαι φασίστας και πάω πάρα πολύ καλά.

4. Σε μια εταιρεία κερδοσκοπικού χαρακτήρα όπως είναι όλες δεν υπάρχει δημοκρατία στους εργάτες, μόνο στα στελέχη».

Με τις παραπάνω φράσεις μας δίνει μια ανάγλυφη εικόνα των προβλημάτων που παρουσιάζουν το σοσιαλιστικό και το κομουνιστικό σύστημα παραγωγής και της δικαίας κατανομής της συλλογικής κοινωνικής υπεραξίας.

Εκείνο, που πρέπει να κάνουμε, ως κοινωνικοί ισορροπιστές-ερευνητές, προκειμένου, με τις γνώσεις και τις εμπειρίες που έχουμε στα χέρια μας, να βρούμε τρόπους δίκαιας ανακατανομής του παραγόμενου καθαρού κοινωνικού προϊόντος, είναι θέμα σύνθεσης και όχι αντιπαράθεσης και επιβολής των απόψεων και προθέσεων κάθε πλευράς.

Πρέπει να ελαχιστοποιήσουμε τις ταξικές οξύνσεις, με αυτοπαραιτήσεις προνομίων και δικαιωμάτων η κάθε τάξη υπέρ των άλλων. Μας χρειάζονται κοινωνικές, οικονομικές και πολιτιστικές προεργασίες και ωριμάνσεις, αυτό που αποκαλούν οι πολιτικοί μας κοινωνικές συναινέσεις.

Κι’ αυτό, νομίζω, ότι είναι θέμα τήρησης κάποιων κανόνων που θεσπίστηκαν, προς αυτήν την κατεύθυνση, και πρέπει να θεσπιστούν ακόμα. Δεν μπορούμε να έχουμε δίκαια κατανομή, όταν οι ισχυροί που διαχειρίζονται την εξουσία, παραβιάζουν τους κανόνες κοινωνικής και οικονομικής ισορροπίας.

Όλα τα οικονομικά και κοινωνικά συστήματα είναι καλά, όταν οι πολιτικοί διαχειριστές είναι έντιμοι και κοινωνικού προσανατολισμού. Και οι εργαζόμενοι, από την άλλη μεριά, να προσπαθούν να υπερκαλύπτουν το συνολικό κόστος της αμοιβής, των ασφαλιστικών εισφορών και άλλων παροχών που βαρύνουν, όποια επιχείρηση, ιδιωτική, δημόσια ή όποιου καθεστώτος.

Η αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού είναι ένας μύθος μαύρης προπαγάνδας, με την οποία, αλείφει βούτυρο στο ψωμί των εχθρών του, γιατί δεν οφείλονταν στο σύστημα, αλλά στην αρπακτικότητα των οργάνων του εξουσιαστικού τριγωνικού εποικοδομήματος που οικειοποιήθηκαν τις λαοκρατικές υπεραξίες.

Και ο φιλόπατρις σοβιετικός Ατρόπωφ, ακόμα, δολοφονείται στην προσπάθεια, να θεραπεύσει τη μεγάλη αυτή πληγή. Σας παραπέμπω στο Σοσιαλιστικό πείραμα που έκανε, ο Ρόμπερτ Όουεν, άγγλος βιομήχανος, το οποίο συμπίπτει με τις διαπιστώσεις που έκανε στις τέσσερες παραπάνω προτάσεις του ο Epicourosan: http://archive.enet.gr/online/online_print?id=57293004