Ατυχές το παράδειγμα. Το σοφιστίζειν δεν ταιριάζει σε αντικειμενικούς συνομιλητές. Αποτελεί εργαλείο παραπλάνησης και κακοποίησης του καλοπροαίρετου διάλογου.
Γιατί ροκανίζει τις κοινωνικές αρμονικές σχέσεις εργαζομένων και των ελεγκτών-διαχειριστών, της εξουσίας κεφαλαίου-τεχνογνωσίας. Φιμώνει την Ιστορικ’ Αλήθεια και τις αρχές του Επιστημονικού, Ανθρωπιστικού Management.
Φίλ’ απελεύθερε, εγώ συμφωνώ μαζί σου. Όλ’ οι εργαζόμενοι, ν’ έχουν υποχρέωση, να παράγουν, βάσει των βιολογικών αντοχών τους, πολύ πιο πάνω, απ’ ότι κοστίζουν οι αμοιβές τους.
Και στον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.
Μόνον στον δημόσιο τομέα παρατηρούνται φαινόμενα βολεμάτων, αεριτζήδων, αναθέσεις έργων σ’ ημέτερους και κάθε μορφής παράνομων πλουτισμών κλπ. Και, νομίζω ότι πρέπει, να παραδεχτούμ’ ως καλόπιστοι συνομιλητές, ότι υπεύθυνοι είναι οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, στους οποίους πρέπει να χρεώσουμε, όποιες καταστρατηγήσεις λογικών, κοινωνικών κι’ αρμονικών κανόνων που προκάλεσαν αλυσιδωτές καταστροφές της κοινωνικής συνοχής και το ξήλωμα του κοινωνικού τάπητα.
Τα παραπάνω ολισθήματα αποτελούν πηγές κοινωνικών ανισορροπιών-αδικιών και αυτές, με τη σειρά τους δημιουργούν τις στρατιές των αγανακτισμένων συμπολιτών, μ’ αποτέλεσμα τις γνωστές ολέθριες συγκρούσεις.
Επιμένω, λοιπόν, στην ερώτηση: Πού φταίει η Αριστερά, σ’ όλο αυτό το ξέφρενο και τ’ εξοντωτικό τσιμπούσι που μας οδήγησε στο χάλι της υπερχρέωσης και των συνεπειών της που μας απειλούν σήμερα;
Η δεξιά κατάφερε με μια σειρά δολίων κεφαλοκλειδωμάτων, να την εξαπατήσει και να την εξοντώσει, με τη βοήθεια των Άγγλο-Αμερικάνων, με τις τρεις γνωστές λεόντειες υπέρ των καπιταλιστών γνωστών, συμφωνιών Λιβάνου, Καζέρτας και Βάρκιζας. Τίποτα από τα συμφωνημένα δεν τηρήθηκε.
Μετά τον αφοπλισμό των ελασιτών, βάσει της συμφωνίας της Βάρκιζας το 45 και αφού 167 οργανωμένες συμμορίες, από φανατισμένους ταγματασφαλίτες, με την ευλογία του Τζόρτσιλ και την ανοχή όλων των πολιτικών του Κέντρου και με Κεντρώους Πρωθυπουργούς, όπως Εμμανουήλ Τσουδερού, Σοφοκλή Βενιζέλου, του μεγαλύτερου αντικομουνιστή Γ. Παπαντρέου, Νικολάου Πλαστήρα κλπ, για δέκα οκτώ μήνες κυνήγησαν, κακοποίησαν, συνέλαβαν και εκτέλεσαν άοπλους μαχητές της πιο γνήσιας αντιστασιακής, κατά του Άξονα, πατριωτικής οργάνωσης, του ΕΛΑΣ.
Αυτή η αποδεδειγμένη ιστορικά πλέον προδοτική παρασπονδία των ξένων και ντόπιων γυπών, οδήγησε την Αριστερά, στον εμφύλιο, την συντριπτική της ήττα του 49, την αυτοεξορία, για 35 χρόνια στις σοσιαλιστικές χώρες και τον κατακερματισμό της, από τον οποίο δεν συνήρθε, μέχρι σήμερα.
Η μόνη και καταδικαστέα ιστορική ευθύνη της, λοιπόν, υπέρ της πλουτοκρατίας και σε βάρος του λαού μας, από τη δικτατορία του Πάγκαλου του 28 έως και σήμερα, είναι η αρρωστημένη αντιπολιτευτική διστακτικότητα, ανεκτικότητα και ηλίθια καλοπιστία που επέδειξε με μια σειρά εγκληματικών στρατηγικών λαθών και παραλείψεων.
Η ιστορική ηγεσία του ΚΚΕ, υπό το Ν. Ζαχαριάδης, υπακούοντας στη φωνή της ιδεολογικής της πατρίδας, καταδίκασε ακραιφνείς και έντιμους καπεταναίους, όπως τον Άρη, Γιαννούλη, Γεωργιάδης, τον ίδιο τον Μάρκο κλπ. Παρέδωσ’ άοπλους αγωνιστές στο έλεος των συμμοριών που αναφέρομαι παραπάνω και έθαψε οριστικά κάθε όνειρο, απελευθέρωσης του λαού μας από τις κάθε είδους ομηρίες κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές.
Πού ακούστηκε στον κόσμο, ν’ άσαι δοξασμένος νικητής, ν’ άχεις μιαν εκλεγμένη από 1.800.000 ψηφοφόρους κυβέρνηση την ΠΕΕΑ, τον Ιούνιο του 44, ν’ υποστηρίζεσαι από 80.000 πάνοπλους μπαρουτοκαπνισμένους ηρωικούς και δοκιμασμένους μαχητές και πλέον των 500.000 εν δυνάμει μαχητικούς οπαδούς, συνειδητούς εαμοελασίτες.
Και μ’ όλες αυτές τις προϋποθέσεις, όχι μόνον να μην μπορέσεις να τις αξιοποιήσεις, αλλ’ αντίθετα, να τους παραδώσεις βορά στους αδίστακτους σκοτεινών προθέσεων αντιπατριώτες που δεν ξεκολλούνε από τις επισημασμένες και επιβεβαιωμένες προθέσεις τους, της αφόρητης καταπίεσης και της άγριας καταλήστεψης, των παιδιών μας κι τ’ εθνικού πλούτου;
Από τα φοιτητικά μου χρόνια πάλευα, υπέρ ενός Ενιαίου Φοιτητικού Κινήματος, γιατί πίστευα, ότι μόνον έτσι θα πετυχαίναμε την αναβάθμιση της παιδείας και την σωστή αξιοποίηση και ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας.
Έβλεπα μ’ απόγνωση, να διχάζεται και ν’ αιχμαλωτίζεται στα κομματικά φέουδα ο φοιτητής που έμπαινε στ’ Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας του, μ’ όνειρο την κατάκτηση της γνώσης, την εξειδίκευση και την απελευθέρωση νου και ψυχής, ώστε γυρνώντας ολοκληρωμένος επιστήμων στην ιδιαίτερη πατρίδα του, να συζεύξει-αξιοποιήσει ανθρώπους γη κι άλλους συντελεστές.
Ανεβάζοντας έτσι το βιοτικό επίπεδο και τον πολιτισμό των ανθρώπων που αγαπούσε και νοιάζονταν. Δυστυχώς δεν μπορούσε, να συνθέσει, να δημιουργήσει, να στηρίξει και να στηριχθεί, στους δικούς του ανθρώπους. Τα πάντα ελέγχονταν από τους κάθε είδους αφέντες καιροσκόπους. Που αγοράζανε, μεταποιούσανε και διακινούσαν τα τοπικά προϊόντα, του γεωργοκτηνοτρόφου, του οπωροκηπευτή καλλιεργητή, του μελισσοκόμου, του αλιευτή, του κάθε παραγωγού πρωτογενών προϊόντων.
Τ’ όποια περιφερειακά ή κεντρικά συμφέροντα, δεν άφηναν περιθώρια, για αυτοδιαχείριση ατομική ή συλλογική-εταιρική αυτοανάπτυξη. Όλοι οι απλοί συμπολίτες μας, σε κάθε παραγωγικό επαγγελματικό χώρο, ήταν ανήμποροι, ν’ αναπτύξουν και ν’ αξιοποιήσουν τα πρωτογενή τους προϊόντα και υπηρεσίες. Να οργανώσουν παραγωγικούς μεταποιητικούς, προωθητικούς, προμηθευτικούς και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς.
Αντί αυτών των δυνατοτήτων που του ήσαν περιορισμένα κι΄ απλησίαστα, οι γνώσεις του έπρεπε να παραχωρηθούν, για ένα κομμάτι ψωμί. Και για να πάρει μια θέση εργασίας, έπρεπε να περιμένει, σε λίστες αναμονής και πίσω από μια μεγάλ’ ουρά ανέργων πτυχιούχων, για να κλείσει μια συνέντευξη γνωριμίας και υποβολής γραπτής αίτησης και βιογραφικών προσόντων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου