Ο διχασμός της Αριστεράς, η πίκρα των αγωνιστών και μια ουτοπιστική πρόταση του Μίκη Ανδρουλάκη

Φίλε Οδυσσέ' εύχομαι 'λόψυχα καλή 'πιτυχία. Ο αδελφός μου Θεόδωρος Αναστασιάδης, μαχητής του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, ήρθε στην Ελλάδα το 78, από την Καρβίνα Τσεχοσλαυακίας, στην οποίαν φιλοξενήθηκε, για είκοσι εννέα χρόνια, ως πολιτικός αυτοεξόριστος. Το 1942, δεκαοκταετή, τον τραυμάτισαν θανάσιμα οι Γερμανοί, ενώ όργωνε, στην προσπάθειά του, να προστατέψει, το ένα από τα δύο βόδια που πυροβόλησε ο επικεφαλής αξιωματικός. Ένας λόγος που κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ ήταν και η βαρβαρότητα αυτή των εισβολέων Γερμανών.

Η κυρά Μέρκελ, μόνο, στην οικογένειά μου, χρωστά ένα πανέμορφο αγαπημένο και αναγκαίο πελώριο τετράποδο, τον θανάσιμο τραυματισμό, το σπίτι που μας έκαψαν το 43, τα σιτηρά και άλλα τρόφιμα που μας άρπαξαν επανειλημμένως και τις 70.000 προπολεμικές δραχμές, οικονομίες ετών που είχε αποταμιεύσει ο αείμνηστος καφεπαντοπώλης πατέρας μου.

Ηταν και πέθανε το 1981, φαρμακωμένος, για την ανιστόριτη διάσπαση της Αριστεράς.

Μου είχε καταγγείλει, όταν ήρθε, ότι το ΚΚΕ δεν αποδέχτηκε το γενικό αίτημα των αυτοεξόριστων αγωνιστών, να γίνει ένας απολογισμός, ν' επισημανθούν, τ' όποια λάθη και παραλήψεις, από μέρους της ηγεσίας του κόμματος, να ζητηθεί μια εγκάρδια συγνώμη, για όλες τις αιτίες που οδήγησαν στην συντριπτική ήττα του 49 και εν συνεχεία να χαραχθεί η νέα πορεία αγώνων που έπρεπε να γίνουν, για την υλοποίηση των σκοπώ-στόχωνν του Κινήματος.

Από το 1949 έως σήμερα πέρασαν 53 χρόνια, και, αντί ν’ ανασυγκροτηθεί η Αριστερά, σ’ ένα «Ενιαίο Μαχητικό Μέτωπο» με μια συμφωνία σύμπραξης, όλων των γνήσιων δημοκρατικών δυνάμεων, η αντιπαράθεση έχει οξυνθεί ενταθεί σε τέτοιο βαθμό που χάθηκε κάθε δυνατότητα επικοινωνίας και συνεργασίας.

Έχουν ακολουθήσει στην τελευταία κατοικία τον αφανή λαϊκό αγωνιστή Θεόδωρο Αναστασιάδη, όλοι σχεδόν οι αγωνιστές και πέρασαν την βάσανο της πίκρας, για την μάταια προσμονή και ελπίδα συνένωσης και σύνθεσης της παμμέγιστης παράταξης που το 44 έπιανε το 80% των Ελλήνων.

Δεν συμφωνώ και 'γώ με την ουτοπιστική πρόταση του Μίμη Ανδρουλάκη, με την οποία ζητά από τους έχοντες-κατέχοντες και τους άγιους ποιμένες, να σώσουν τη χώρα από την επικείμενη χρεωκοπία της χώρας.

Η χώρα μας είναι ήδη χρεωκοπημένη από τους καιροσκόπους κρατικοδίαιτων που άδραξαν κάθ' ευκαιρία παράνομου πλουτισμού.

Τριάντα τρία τζάκια εφοπλιστών πήραν τα 100 λίμπερτυ το 47 και διάφορες ομάδες καιροσκόπων κάθε άλλη βοήθεια από τους Αγγλοαμερικάνους, για τη δημιουργία μηχανισμών ελέγχου και υποταγής του λαού και της χώρας μας, για την στήριξη της Δεξιάς και την επάνοδο του εξόριστου βασιλέα Γεώργιο Β΄(Σιγάντες-Ζέρβας Δόγμα Μονρόε-Σχέδιο Μάρσαλ και τις βόμβες φθορίου ναπάλμ κλπ).

Μ' όλα αυτά τα «βοηθήματα εξαγοράς εφιαλτών» επέβαλαν από το 44 μέχρι και σήμερα την στυγνή επικυριαρχία τους στους δύσμοιρους Έλληνες.

Αυτοί οι εφιάλτες καιροσκόποι, δεν έχουν πατριωτική συνείδηση και δεν χορταίνουν. Είναι αρρωστημένοι συσσωρευτές πλούτου.

Επίσης και οι "ιεροί" ποιμένες μας, όντας ισόβιοι δεσπότες, δεν νοιάζονται για την οικονομικήν ευημερία του ποιμνίου τους. Τους θέλουν πτωχούς "τήν τε τσέπην και το νούν".

Θριαμβεύουν στην σωτηρία των αμαρτωλών ψυχών, των μαντρωμένων σιωπηρών αμνοεριφίων. Και μας συνιστούν να ανεχόμαστε κάθε ιδιοτελή αφέντη, γιατί "πάσα εξουσία άνωθεν εστί δοσμένη".

Ονειρεύεται, μου φαίνεται ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο κατά τ' άλλα αριστερός και φιλολαϊκός.

Φιλία και Ιστορικές μνήμες

Νίκο ευχαριστώ για την αποδοχή της φιλίας. Καλή συνέχεια και παραγωγικές συζητήσεις. Πέρασα πολλές φορές από τη γενέτειρά σου.

Οι γονείς μου πρωτεγκαταστάθηκαν στο Μαυρoδένδρι Κοζάνης του 1922. Το 27 από τα τρία αδέλφια, ο Βαγγέλης έμεινε και πέθανε στο Καραγάτσι, ο Μιλτιάδης(πατέρας μου) μετακόμισε στον Λόφο Ελασσόνας που βρίσκεται στα ριζά του Μύτικα του νότιου Όλυμπου και ο Γεώργιος στην Κρύα Βρύση Γιαννιτσών.

Από τα επτά αδέλφια τα τέσσερα δολοφονήθηκαν πριν τον ξεριζωμό με τις δύο γενοκτονίες του 16 και του 22. Ο

Με τ' ανέκδοτα απομνημονεύματα του πατέρας μου, έγραψα το βιβλίο με τίτλο, «Το Τελευταίο κράτος των Ελλήνων του Πόντου». Ήταν οπλαρχηγός του Κολοκοτρώνη του Πόντου Τάσου Παπαδόπουλου, τ' επονομαζόμενου Γοτσά Αναστάς, στην κρίσιμη περίοδο 19-22 που έδρασαν στην ογκώδη ορεινή και αφιλόξενη οροσειρά του Τοπ Τσαμ, μακριά από την θαλπωρή των εγκαταλειμμένων σπιτιών τους, μέσα στο δριμύ ψύχος, την πείνα και των τρόμο.

Παρ' όλα αυτά δεν σώθηκαν μόνον περί τις 30.000 ψυχές, αλλά αιχμαλώτισαν και τον στρατηγό Τσεμάλ Τσεβήτ, του οποίου η τύχη αγνοείται κατά την επίσημε εγκυκλοπαιδική εκδοχή της Τουρκίας και τον οποίον εκτέλεσαν, ύστερα απ' έκτακτο ανταρτοδικείο με 18 άλλους αξιωματικούς του.

Στο βιβλίο τούτ’ αναφέρονται οι μίζερες κι' αδικαιολόγητες διχαστικές εκτροπές της πολιτικής μας ηγεσίας, συνεπεία των οποίων, οδηγηθήκαμε στις γνωστές συμφορές της περιόδου εκείνης, μ' αποκορύφωμα, την γενοκτονία και την Μικρασιατική Καταστροφή.

Επίσης αναφέρονται αναλυτικά τα παρασκήνια και οι παρασπονδίες των νικητριών συμμάχων μας, υπέρ των τούρκων κεμαλικών. Πως τα καταφέρνουν οι καλοί και ικανοί μας εθνοπατέρες κι’ οι ιεροί ποιμένες, και, πάντοτε οι καλοί μας σύμμαχοι μας επιφυλάσσουν την τύχη των ηττημένων, εξήγησέ μας Νικόλα εσύ.

Γιατί πάω να τρελαθώ. Δεν μπορώ να τους παρακολουθήσω. Ευτυχώς αυτό αποκαλύφθηκαν με τα βατοπεδινά και την κρίση της υπερχρέωσης και οι δύο, με την σκανδαλώδη σιωπηρά και ύποπτη συμμαχία Πολιτείας και Εκκλησίας.

Διότι η πρώτη στηρίζει συνταγματικά τον ορθόδοξο τριαδικό θεό, με αρχηγό τον Κύριο Ημών Ιησού Χριστό, με το τρίτο άρθρο του Συντάγματος και η δεύτερη υμνολογεί την όποια πολιτική εξουσία, προσευχόμενη για την μακροημέρευση της και τονίζοντας ότι «πάσα εξουσία άνωθεν εστί δοσμένη». Όποιος έχει αντίρρηση, ας μας το δηλώσει.

Ο ξεριζωμός των Ποντίων

Noula Aslanidu ‎"Οι δικοί μου πρόγονοι, απάντησαν διαφορετικά στο τραγικό δίλημμα: κράτησαν πίστη και εθνικότητα, και γι αυτό πλήρωσαν το τίμημα: Ξερριζώθηκαν σαν τα αγριόχορτα απο την πατρίδα τους"

Κυρία Ασλανίδου, έχεις απόλυτα δίκαιο. Τους λήστεψαν, τους κακοποίησαν, τους εξόρισαν σε πολύμηνες πορίες λευκού θανάτου, βασανιστικές, μέσα στη κάψα του καλοκαιριού και την παγωνιά του χειμώνα, πεζούς, ξυπόλυτους, νηστικούς και διψασμένους και αφού τους εξόντωσαν κατά το 50%, τους υπόλοιπους τους πέταξαν στην πατρίδα, ξεβράκωτους.

Αλλά κι' εδώ δεν πρόλαβαν να φτιάξουν τα νέα νοικοκυριά τους και ν' άσου καινούργιες πολύνεκρες συμφορές, τ' Αλβανικού πολέμου, η τρισκατάρατη τριπλή κατοχή Βουλγάρων, Ιταλών και Γερμανών (1941-194)4 και ο αδελφοκτόνος ξενοκίνητος εμφύλιος πόλεμος.

Μόνον οι αρπαγμένες περιουσίες των Ποντίων ανέρχονταν σε 300 δις δραχμές, ενώ οι τούρκοι στην Ελλάδα άφησαν 20 δις και έφυγαν με τις οικοσκευές και τα ζώα τους, άνετοι και χωρίς καμία κακοποίηση.

Και από αυτά τα 20 δις δώσανε στους δικαιούχους, ως ανταλλάξιμα, μόνον τα 4 δις και αυτά σε άγονες παραμεθόριες περιοχές. Τ' υπόλοιπα 16 δις, τα καρπώθηκαν οι μόνιμοι καιροσκόποι-καταφερτζήδες που μας αρπάζουν ατιμώρητα, ό,τι βρουν, μαθημένοι στην κλεψιά, όπως λέει και το τραγούδι.

Είναι αυτό το σκυλολόι που προκάλεσαν τις υπερχρεώσεις, με τα δανεικά που κατασπατάλησαν και ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν τον εθνικό μας πλούτο και εμάς τους ίδιους, παίρνοντας και τις ανάλογες προμήθειες, ως μπαξίσι οι αχόρταγοι! Αυτά προς το παρόν. Διάβασ' εδώ http://janastasiadis.blogspot.com/

Τ' όνειρο κι ο εφιάλτης των φοιτητών

Ατυχές το παράδειγμα. Το σοφιστίζειν δεν ταιριάζει σε αντικειμενικούς συνομιλητές. Αποτελεί εργαλείο παραπλάνησης και κακοποίησης του καλοπροαίρετου διάλογου.

Γιατί ροκανίζει τις κοινωνικές αρμονικές σχέσεις εργαζομένων και των ελεγκτών-διαχειριστών, της εξουσίας κεφαλαίου-τεχνογνωσίας. Φιμώνει την Ιστορικ’ Αλήθεια και τις αρχές του Επιστημονικού, Ανθρωπιστικού Management.

Φίλ’ απελεύθερε, εγώ συμφωνώ μαζί σου. Όλ’ οι εργαζόμενοι, ν’ έχουν υποχρέωση, να παράγουν, βάσει των βιολογικών αντοχών τους, πολύ πιο πάνω, απ’ ότι κοστίζουν οι αμοιβές τους.

Και στον ιδιωτικό παραγωγικό τομέα, δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά.

Μόνον στον δημόσιο τομέα παρατηρούνται φαινόμενα βολεμάτων, αεριτζήδων, αναθέσεις έργων σ’ ημέτερους και κάθε μορφής παράνομων πλουτισμών κλπ. Και, νομίζω ότι πρέπει, να παραδεχτούμ’ ως καλόπιστοι συνομιλητές, ότι υπεύθυνοι είναι οι εκάστοτε διαχειριστές της εξουσίας, στους οποίους πρέπει να χρεώσουμε, όποιες καταστρατηγήσεις λογικών, κοινωνικών κι’ αρμονικών κανόνων που προκάλεσαν αλυσιδωτές καταστροφές της κοινωνικής συνοχής και το ξήλωμα του κοινωνικού τάπητα.

Τα παραπάνω ολισθήματα αποτελούν πηγές κοινωνικών ανισορροπιών-αδικιών και αυτές, με τη σειρά τους δημιουργούν τις στρατιές των αγανακτισμένων συμπολιτών, μ’ αποτέλεσμα τις γνωστές ολέθριες συγκρούσεις.

Επιμένω, λοιπόν, στην ερώτηση: Πού φταίει η Αριστερά, σ’ όλο αυτό το ξέφρενο και τ’ εξοντωτικό τσιμπούσι που μας οδήγησε στο χάλι της υπερχρέωσης και των συνεπειών της που μας απειλούν σήμερα;

Η δεξιά κατάφερε με μια σειρά δολίων κεφαλοκλειδωμάτων, να την εξαπατήσει και να την εξοντώσει, με τη βοήθεια των Άγγλο-Αμερικάνων, με τις τρεις γνωστές λεόντειες υπέρ των καπιταλιστών γνωστών, συμφωνιών Λιβάνου, Καζέρτας και Βάρκιζας. Τίποτα από τα συμφωνημένα δεν τηρήθηκε.

Μετά τον αφοπλισμό των ελασιτών, βάσει της συμφωνίας της Βάρκιζας το 45 και αφού 167 οργανωμένες συμμορίες, από φανατισμένους ταγματασφαλίτες, με την ευλογία του Τζόρτσιλ και την ανοχή όλων των πολιτικών του Κέντρου και με Κεντρώους Πρωθυπουργούς, όπως Εμμανουήλ Τσουδερού, Σοφοκλή Βενιζέλου, του μεγαλύτερου αντικομουνιστή Γ. Παπαντρέου, Νικολάου Πλαστήρα κλπ, για δέκα οκτώ μήνες κυνήγησαν, κακοποίησαν, συνέλαβαν και εκτέλεσαν άοπλους μαχητές της πιο γνήσιας αντιστασιακής, κατά του Άξονα, πατριωτικής οργάνωσης, του ΕΛΑΣ.

Αυτή η αποδεδειγμένη ιστορικά πλέον προδοτική παρασπονδία των ξένων και ντόπιων γυπών, οδήγησε την Αριστερά, στον εμφύλιο, την συντριπτική της ήττα του 49, την αυτοεξορία, για 35 χρόνια στις σοσιαλιστικές χώρες και τον κατακερματισμό της, από τον οποίο δεν συνήρθε, μέχρι σήμερα.

Η μόνη και καταδικαστέα ιστορική ευθύνη της, λοιπόν, υπέρ της πλουτοκρατίας και σε βάρος του λαού μας, από τη δικτατορία του Πάγκαλου του 28 έως και σήμερα, είναι η αρρωστημένη αντιπολιτευτική διστακτικότητα, ανεκτικότητα και ηλίθια καλοπιστία που επέδειξε με μια σειρά εγκληματικών στρατηγικών λαθών και παραλείψεων.

Η ιστορική ηγεσία του ΚΚΕ, υπό το Ν. Ζαχαριάδης, υπακούοντας στη φωνή της ιδεολογικής της πατρίδας, καταδίκασε ακραιφνείς και έντιμους καπεταναίους, όπως τον Άρη, Γιαννούλη, Γεωργιάδης, τον ίδιο τον Μάρκο κλπ. Παρέδωσ’ άοπλους αγωνιστές στο έλεος των συμμοριών που αναφέρομαι παραπάνω και έθαψε οριστικά κάθε όνειρο, απελευθέρωσης του λαού μας από τις κάθε είδους ομηρίες κοινωνικές, οικονομικές, πολιτικές και πολιτιστικές.

Πού ακούστηκε στον κόσμο, ν’ άσαι δοξασμένος νικητής, ν’ άχεις μιαν εκλεγμένη από 1.800.000 ψηφοφόρους κυβέρνηση την ΠΕΕΑ, τον Ιούνιο του 44, ν’ υποστηρίζεσαι από 80.000 πάνοπλους μπαρουτοκαπνισμένους ηρωικούς και δοκιμασμένους μαχητές και πλέον των 500.000 εν δυνάμει μαχητικούς οπαδούς, συνειδητούς εαμοελασίτες.

Και μ’ όλες αυτές τις προϋποθέσεις, όχι μόνον να μην μπορέσεις να τις αξιοποιήσεις, αλλ’ αντίθετα, να τους παραδώσεις βορά στους αδίστακτους σκοτεινών προθέσεων αντιπατριώτες που δεν ξεκολλούνε από τις επισημασμένες και επιβεβαιωμένες προθέσεις τους, της αφόρητης καταπίεσης και της άγριας καταλήστεψης, των παιδιών μας κι τ’ εθνικού πλούτου;

Από τα φοιτητικά μου χρόνια πάλευα, υπέρ ενός Ενιαίου Φοιτητικού Κινήματος, γιατί πίστευα, ότι μόνον έτσι θα πετυχαίναμε την αναβάθμιση της παιδείας και την σωστή αξιοποίηση και ανάπτυξη των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας μας.

Έβλεπα μ’ απόγνωση, να διχάζεται και ν’ αιχμαλωτίζεται στα κομματικά φέουδα ο φοιτητής που έμπαινε στ’ Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της χώρας του, μ’ όνειρο την κατάκτηση της γνώσης, την εξειδίκευση και την απελευθέρωση νου και ψυχής, ώστε γυρνώντας ολοκληρωμένος επιστήμων στην ιδιαίτερη πατρίδα του, να συζεύξει-αξιοποιήσει ανθρώπους γη κι άλλους συντελεστές.

Ανεβάζοντας έτσι το βιοτικό επίπεδο και τον πολιτισμό των ανθρώπων που αγαπούσε και νοιάζονταν. Δυστυχώς δεν μπορούσε, να συνθέσει, να δημιουργήσει, να στηρίξει και να στηριχθεί, στους δικούς του ανθρώπους. Τα πάντα ελέγχονταν από τους κάθε είδους αφέντες καιροσκόπους. Που αγοράζανε, μεταποιούσανε και διακινούσαν τα τοπικά προϊόντα, του γεωργοκτηνοτρόφου, του οπωροκηπευτή καλλιεργητή, του μελισσοκόμου, του αλιευτή, του κάθε παραγωγού πρωτογενών προϊόντων.

Τ’ όποια περιφερειακά ή κεντρικά συμφέροντα, δεν άφηναν περιθώρια, για αυτοδιαχείριση ατομική ή συλλογική-εταιρική αυτοανάπτυξη. Όλοι οι απλοί συμπολίτες μας, σε κάθε παραγωγικό επαγγελματικό χώρο, ήταν ανήμποροι, ν’ αναπτύξουν και ν’ αξιοποιήσουν τα πρωτογενή τους προϊόντα και υπηρεσίες. Να οργανώσουν παραγωγικούς μεταποιητικούς, προωθητικούς, προμηθευτικούς και καταναλωτικούς συνεταιρισμούς.

Αντί αυτών των δυνατοτήτων που του ήσαν περιορισμένα κι΄ απλησίαστα, οι γνώσεις του έπρεπε να παραχωρηθούν, για ένα κομμάτι ψωμί. Και για να πάρει μια θέση εργασίας, έπρεπε να περιμένει, σε λίστες αναμονής και πίσω από μια μεγάλ’ ουρά ανέργων πτυχιούχων, για να κλείσει μια συνέντευξη γνωριμίας και υποβολής γραπτής αίτησης και βιογραφικών προσόντων.

Από 235 συγγενείς μου ήρθαν στην Πατρίδα μόνο 89

Ευθύνη κατηγορώντας και ευτελίζοντας αριστερούς και την Αριστερά, μπορείς να αμνηστεύσεις τα "κατορθώματα" του καπιταλισμού; Πλανάσαι και ματαιοπονείς αγαπητέ μου.

Τη μόνη ευθύνη που μπορείς, ν' αποδόσεις στην Αριστερά, είναι η απαράδεκτ' ηπιότητα, υποχωρητικότητα κι' ανοχή που επέδειξε, μπροστά στ' αμέτρτ' εγκλήματα που διέπραξαν οι εκπρόσωποι της δική σου κοσμοαντίληψης και ιδεολογίας, παγκοσμίως και κυρίως εδώ στη χώρα μας, μ' ανυπολόγιστο κόστος σε βάρος των δημοκρατικών πολιτών και κατά παντός μη δεξιού, τους οποίους υπερασπίζεσαι, μ' ένα τυφλό μισαλλόδοξο πάθος.

Αγνοώντας και καταστρατηγώντας κανόνες λογικής, ιστορικής ευπρέπειας κι' εποικοδομητικού διαλόγου.

Δεν θέλω να σ' επηρεάσω, αλλά κράτα και κάποιες ισορροπίες. Φοβάμαι ότι θ' αδικήσεις πάνω απ' όλα εσένα τον ίδιο. Σε βλέπω να πάλλεσαι, έντονα και υπέρμετρα απ' ένα αδικαιολόγητο μένος, στις ιδεολογικές σου αντιπαραθέσεις. Χωρίς κέρδος κέρατα. Νισάφι.

Εκτός και αν θέλεις να μπεις στην εξοντωτική αρένα της πολιτικής. Να θυμάσαι ο κοινοβουλευτισμός έφαγε τα ψωμιά του.

Οι αδίστακτοι εθνοκτόνοι θα μας πολώσουν και θα μας αιματοκυλήσουν. Ίσως ακολουθήσουν πονηρές και ύπουλες μέρες. Θυμήσου το " Λάθρα βιώσας" του Επίκουρου. Αυτό το απευθύνω, σ' όλους τους συμμαχητές μας συνομιλητές. Μακάρι να πέφτω έξω. Εγώ έχω γράψει πάρα πολλά και μάλιστα επωνύμως. Είμαι στην μπούκα. Είμαι παλιός αγανακτισμένος, από ιστορική παράδοση. Μια ζωή κι' εγώ και οι γονείς μου οι πρόσφυγες του 22 και οι παπούδες- προπαπούδες, γευτήκαμε τον άδικο κατατρεγμό αυτών που οργανώνουν τις εντάσεις και τους φρικτούς πολέμους. Στον εμφύλιο έχασα κοντινούς και από τις δύο μεριές.

Από τα 235 μέλη των στενών μου συγγενών του 1911, στον Πόντο, το 22 κατάφεραν να φθάσουν στην Ελλάδα μόνον οι 89.

Οι υπόλοιποι κατακρεουργήθηκαν από τους Σουλτανικούς και Κεμαλικούς. Και ξέρεις γιατί; Η πολιτική μας ηγεσία διχασμένη, όπως κατάντησε, δίχασε και το λαό μας και τον ταλάνισε, από το 12 έως το 22. Δεν είχε χρόνο ασχοληθεί με το λαό και να τον προστατέψει. Δεν μιλάμε για λάθη και παραλήψεις.

Μιλάμε για πολλαπλές εθνικές μειοδοσίες. Και δεν πυροβολώ προς μίαν κατεύθυνση. Χρεώνω τους υπαίτιους συμφορών, όποιας κοινωνικής πολιτικής και οικονομικής ομάδας. Κατά παντός φταίχτη. Αν διαβάσεις το βιβλίο "Το τελευταίο κράτος των Ελλήνων του Πόντου, θ' αντιληφθείς το διαχρονικό δράμα του ελληνικού λαού και τον καημό του συγγραφέα και του πατρός του, στα απομνημονεύματα του οποίου βασίστηκε η έκδοση κι’ η κυκλοφορία του ιστορικού αυτού βιβλίου.

Πάλλομαι απ' οργή κι' αγανάκτηση. Οι πολιτικές και θρησκευτικές μας ηγεσίες είναι συστρατευμένες, μ' εκείνους που ελέγχουν το 80% του παγκόσμιου παράνομου πλουτισμού. Ανήκουν στ' αντιλαϊκό μέτωπο. Τουτέστιν ούκουν δηλαδή ταλανίζουν και ξεπουλούν λαό και εθνικό πλούτο.