Μαρξιστική και φιλελεύθερη κοσμοαντίληψη

Τα δικαιώματα των ανώνυμων έντιμων συμπολιτών μας

Επικουρίδη, εξαιρετική προσέγγιση…. Τελικά δεν φταίει η μαρξιστική θεωρία για το ό,τι καταστροφικό συνέβη ιστορικά αλλά η «εσωτερική ποιότητα» των ανθρώπων που «καλέστηκαν» να την εφαρμόσουν.

Φίλτατε τραγιάσκα, έπεσα έξω στην καταγωγή αλλά προσδιόρισα το χρονικό σημείο της πορείας της ζωής σου.

Συμφωνώ απόλυτα με την παρατήρησή σου, ότι δεν φταίει η μαρξιστική θεωρία.

Σ’ αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια δήλωση. Από τα γραπτό μου λόγο προκύπτει, ότι δεν γίνομαι τιμητής ή επιτιμητής καμιάς κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ομάδας-ιδεολογίας. Όμως απεχθάνομαι τον αδίστακτο καιροσκοπισμό που διαστρεβλώνει τα ιστορικά γεγονότα και κακοποιεί τις ηθικές και ανθρωπιστικές αξίες.

Υποστηρίζω αντίθετα τα δικαιώματα των ανώνυμων έντιμων συμπολιτών μου, οι οποίοι δυστυχώς λόγω ασυνεννοησίας και των διχαστικών σκοτεινών δυνάμεων δεν μπορούν να συνενώσουν τις επαγγελματικές και καταναλωτικές τους δυνάμεις, μ’ αποτέλεσμα να γίνονται όμηροι, ως ποίμνια πιστών αμνών και φανατισμένοι οπαδοί σε πολιτικές οργανώσεις. Ακούω με προσοχή και ψυχραιμία τις απόψεις όλων των φίλων και γνωστών. Κυνήγησα τα βιβλία και μάλιστα αυτά που ανέπτυσσαν διαφορετικές απόψεις, από τις δικές μου και αυτό με βοήθησε να μπορώ να δέχομαι και να δίνω χρήσιμες πληροφορίες, προς πάσα κατεύθυνση, όπου-όταν μου ζητούσαν.

Πιστεύω ότι ωφελήθηκα πάρα πολύ από το κεφάλαιο του Μάρξ. Και το είχα διαβάσει σε μια περίοδο, όπου ήμουν προκατειλημμένος.

Διαχρονική και αλάθητη συνταγή η Μαρξιστική κοσμοαντίληψη

Στον καταραμένο διχαστικό εμφύλιο 1943-1949 έχασα δύο θείους κοντινούς και αγαπημένους. Τον έναν τον δολοφόνησε η αριστερή πτέρυγα και τον άλλον η δεξιά.

Τώρα δηλώνω με σιγουριά, ότι όποιος δεν έχει μελετήσει το κεφάλαιο του Μάρξ αδικεί τον εαυτό του και γίνεται θύμα αυτών που σκόπιμα δαιμονοποίησαν την μαρξιστική κοσμοαντίληψη.

Ο Μαρξισμός είναι μια διαχρονική οικονομική κοινωνική αλάθητη συνταγή, αλλά αυτοί που προσπαθούν να την εφαρμόσουν δεν είναι εύκολο να την εφαρμόσουν. Γιατί είναι δύο κατηγοριών αντίθετων τάσεων και επιδιώξεων. Οι της μιας κατηγορίας εμφορούνται από κοινωνικές ανησυχίες, οι δ’ άλλοι από ιδιοτελείς επιδιώξεις.

Οι πρώτοι έχουν όραμα πραγματικής απαλλαγής του λαού από τον έλεγχο και εκμετάλλευση και δεν εκθέτουν την επανάσταση μ’ αδικαιολόγητες βιαιότητες και δολοφονίες, ακόμα και των αντιπάλων τους, πόσο μάλλον αθώων συμπολιτών.

Η κατηγορία των καιροσκόπων ψεφτοεπαναστατών, ακόμα και σε βάρος ομοϊδεατών τους, είναι αδίστακτοι, βίαιοι και αδιαφορούν, για όποιες υλικές και έμψυχες απώλειες. Τον τρώει το πηγάδι, όποιος τους αντιστέκεται και κατά την διάρκεια της επανάστασης, αλλά και μετά, όταν έρθουν στην εξουσία, παριστάνοντας τους ασυμβίβαστους προστάτες του επαναστατημένου λαού, συνεχίζουν την τρομοκρατία και αρχίζουν το ξέφρενο φαγοπότι. Εξουσία και φαγοπότι συνθέτουν τον κεντρικό στόχο των καιροσκόπων.

Τέτοια καιροσκοπικά αντικοινωνικά εκτρώματα, υπάρχουν σ’ όλες τις κοινωνικές και ταξικές ομάδες.

Οι μεγιστάνες του χρήματος εξουσιάζουν και τους πολιτικούς καιροσκόπους εξουσιαστές. Ίδετε τη Ζήμενς, λαδώματα για τις προμήθειες εξοπλισμών, αναθέσεις μεγάλων δημόσιων έργων κι’ αναρίθμητα άλλα σκάνδαλα.

Πρέπει, όμως, για χάρη των ορθολογικών καταξιωμένων ανθρωπιστικών αξιών, να παραδεχθούμε, ότι σ’ όλα τα διαχειριστικά επίπεδα του Δημόσιου Τομέα, όλων των κοινωνικών-ταξικών ομάδων και οικονομικών συστημάτων, ανθούν τα καιροσκοπικά «λουλούδια», οι λαμογιές και τα σκάνδαλα.

Έλλειμα αποδοτικότητας

Η αμέσως παρακάτω αναφορά μου αποτελεί φτιαχτό και προπαγανδιστικό εφεύρημα. Μας έπεισαν για την αποτελεσματικότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, έναντι της συλλογικής που παρουσιάζει έλλειμα αποδοτικότητας. Έλα όμως που δεν καταπίνεται.

Ελάτε μαζί μου, σε μια περιήγηση στους μηχανισμούς λειτουργίας του Δημόσιου Τομέα. Γιατί ξεπουλούνται δημόσιες επιχειρήσεις στον ιδιώτη κεφαλαιούχο και μάλιστα, έναντι πινακίου φακής;

Διότι οι επιτετραμμένοι διαχειριστές του δημοσίου τ’ αρπάζουν σύμφωνα με το σιωπηρό λαδώσημο της φιλελεύθερης αγοράς.

Επεξήγηση: Αυτός ο ιδιώτης δεν είναι ένας τυχαίος ανώνυμος επιχειρηματίας, αλλά είναι ο άμεσος εκφραστής και μάλιστα επικυρίαρχος του φιλελευθερισμού! Αυτός είναι πιο πάνω από τον όποιο πολιτικό και στηρίζεται στον επίορκο πολιτικό που υποτίθεται, ότι υπερασπίζεται τα συμφέροντα των πολιτών που αποτελούν το εκλογικό σώμα και τον εξουσιοδοτούν να κάνει χρηστή διαχείριση.

Μεγάλο κόλπο η αποκρατικοποίηση

Άς πάρουμε την ανάθεση των διοδίων σε ιδιωτική εκμετάλλευση. Ο ιδιώτης καλύπτει όλες τις δαπάνες λειτουργίας των διοδίων και εξασφαλίζει και ένα σημαντικό κέρδος.

Και ρωτώ, ως μέρος του εκλογικού σώματος, ταπεινωμένος συμπολίτης αυτού του τόπου, γιατί αυτό το κέρδος, να το καρπωθεί ο ιδιώτης, έστω και αν αυτός ήταν ο ίδιος ο πατέρας μου, και να μην εισρεύσει στο δημόσιο ταμείο;

Γιατί δεν μπορεί ο κρατικός λειτουργός, να κάνει χρηστή διαχείριση καλού και αγαθού οικογενειάρχη, αφού πληρώνεται να υπηρετεί τον πολίτη; Και γιατί, αυτός ο κρατικός λειτουργός, θα απέδιδε περισσότερο, αν ήταν ιδιωτικός υπάλληλος; Μήπως, γιατί ο εργοδότης ιδιώτης, θα τον απέλυε; Και γιατί ο εργοδότης Δημόσιο δεν τον απειλεί με απόλυση, ώστε να τον αναγκάσει να αποδώσει;

Κοινός τόπος το φαφοπότι

Από τις παραπάνω ερωτήσεις, χωρίς απαντήσεις, προκύπτει ότι στον δημόσιο τομέα δεν εφαρμόζεται ο έλεγχος και δεν τιμωρούνται το κοροϊδειλίκη και η λαμογιά, επειδή αποτελεί κοινός τόπος το φαγοπότι.

Και αυτό γινόταν πάντοτε και ξανάρχισε από την αυγή της επανασύστασης του νεοελληνικού κράτους, μετά την απαλλαγή μας από την τουρκική κυριαρχία των 400 περίπου ετών.

Το 1824 και 1825 πήραμε δύο αγγλικά δάνεια των 800.000 λιρών στερλινών και 2.000.000 αντιστοίχως. Στο εθνικό ταμεία εισέρευσαν 270.000 για το πρώτο και 255.000 για το δεύτερο. Λοιπόν, ως συμπέρασμα: Η φοροδιαφυγή και το ανεξέλεγκτο φαγοπότι σ’ όλα τα διαχειριστικά επίπεδα, μπορούν, να παταχθούν σ’ ένα εικοσιτετράωρο.

Είναι θέμα πολιτικής βούλησης. Και δεν υπάρχει. Γιατί στην πολιτική οικονομική και κοινωνική μας ζωή επικρατούν οι επίορκοι λειτουργοί και δεν είναι τυχαίο. Η λαμογιά κατάντησε δικαίωμα των ισχυρών της οικονομικής ολιγαρχίας και για τον μη επώνυμο λαό είναι θανάσιμο ποινικό αδίκημα… και το ψωμί του Γιάννη Αϊγιάννη.

Για όσους δεν το μάθατε το επιβεβαιωμένο σκάνδαλο του Βατοπεδίου μπήκε στο ράφι.

«Σι πουνά Καρκαντζελέ;». «όι δεν μι π’νί. Ιμένα μ’ νιάζ καλί ψιχί, για τουν παράδεισου, απ’ αυτά που μ’ λές δεν τα πιάνου. Άι καλί νίχτα».