Η αποανάπτυξη(αποκαπιταλισμός)

Το νέο πνεύμα της αποανάπτυξης, αντίθετο προς την έννοια της ανάπτυξης

Οι μεγαλειώδεις κοινωνικοί στόχοι του Υπαρκτού Σοσιαλισμού και η πτώση του

Θυμάμαι, ότι το 1987 ο καθηγητής της πολιτικής οικονομίας του Πανεπιστημίου της Σόφιας κ. Νειοκλής Παυλίδης, προσκεκλημένος του τότε πρυτάνεως της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής Θεσσαλονίκης, μας μίλησε για την σοσιαλιστική οικονομία, η μελέτη και η εφαρμογή της οποίας, γαλούχησε, ενέπνευσε και σφυρηλάτησε τον «αυθεντικό, γνήσιο και συνειδητό σοσιαλιστή σύντροφο πολίτη».

Μας διαβεβαίωσε, ότι αυτό το νέο μοντέλο σοσιαλιστή πολίτη, κάνει σωστή χρήση των μέσων παραγωγής, για λογαριασμό του Σοσιαλιστικού Κράτους. Από τη μια μεριά, αρκείται στ’ αναγκαία υλικά αγαθά που του παρέχει το κράτος, για την κάλυψη των οικογενειακών του αναγκών και από την άλλη ξεπερνά σε παραγωγικότητα την υποχρεωτική νόρμα που προγραμματίζει ο κεντρικός σοσιαλιστικός σχεδιασμός, υπερκαλύπτοντας το συνολικό κόστος διαβίωσής του.

Ότι όλα τα άυλα αγαθά, όπως οι υπηρεσίες μεταφορών, συγκοινωνιών, υγείας, παιδείας, στέγασης, ψυχαγωγίας θερινό και χειμερινό τουρισμό παρέχονται εντελώς δωρεάν. Ότι στην υγεία εφήρμοζαν την προληπτική ιατρική, ένα σπουδαίο μέτρο που περιορίζει δαπάνες θεραπείας και δεν επιτρέπει την απώλεια εκατομμυρίων παραγωγικών εργατοωρών.

Ότι στην εκπαίδευση γινόταν χρήση εργαστηριακών πειραμάτων και υποχρεωτικός συνδυασμός θεωρίας και πρακτικής εφαρμογής.

Στις σχολικές θερινές διακοπές, τους δύο μήνες μαθητές, σπουδαστές και φοιτητές πρόσφεραν εθελοντική εργασία στη γεωργική συγκομιδή και σε έργα κοινής ωφελείας(δρόμοι, σχολεία, κατοικίες κλπ).

Περίπου αυτή ήταν η κεντρική ιδέα του πανεπιστήμονα ομιλητή. Οι αριστεροί φοιτητές κομπλάρανε και γιουχάιζαν τους δεξιούς φοιτητές, για την υπεροχή στις κοινωνικές παροχές του σοσιαλιστικού κατευθυνόμενου οικονομικού και πολιτικού συστήματος, απέναντι στο σκληρό και αντικοινωνικό αρπακτικό καπιταλιστικό κράτος!

Μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στις δημοκρατίες χώρες της τέως πανίσχυρης και αντίπαλης των ΗΠΑ Σοβιετικής Ένωσης, συνεργάστηκα με κάποιους Μοσχοβίτες, στις εξαγωγές τροφίμων και μαρμάρων. Πανέξυπνα καλλιεργημένα και συνεπή παλικαρόπουλα, ευχάριστοι γλεντζέδες με λεπτό χιούμορ, Ελληνοποντιακής καταγωγής.

Πριν από την επαφή μου αυτή με την ομάδα των εν λόγω προσφύγων συμπατριωτών μας, από 25 μέχρι και πενήντα πέντε ετών, είχα υπ’ όψη μου τις απόψεις του πολυγραφότατου συγγραφέα Λάμπρου Μάλαμα, από τα Γιάννενα, σχετικά με την πτώση και την άλωση του υπαρκτού σοσιαλισμού από ένα οκτακόσια σέλιδο βιβλίο του μ’ αυτό το θέμα.

Από τους σπουδαίους αυτούς φίλους και συνεργάτες μου που αποτελούσαν αυθεντικούς πληροφοριοδότες, έμαθα, μεταξύ άλλων δύο βαρυσήμαντες πληροφορίες. Η πρώτη αφορούσε την παντελή έλλειψη ελέγχου από κρατικούς επιθεωρητές, όσον αφορά τη χρεωπίστωση των διακινουμένων αγαθών μέσα από κρατικούς λειτουργούς. Έτσι πάρα πολλοί από τους κρατικούς διαχειριστές συσσώρευσαν πακτωλό πλούτου, τον οποίο και τσέπωσαν.

Η δεύτερη καταπληκτική πληροφορία που μου έδωσαν ήταν, ότι ο μόνος Γενικός Γραμματέας, κορυφαίος κρατικός λειτουργός που θέλησε να ξεκαθαρίσει το θέμα των υπεξαιρέσεων αυτών από πανίσχυρους κομισάριους ήταν ο σπουδαίος σοβιετικός πατριώτης Ατρόπωφ.

Ο Ατρόπωφ, στη τρίμηνη πρωθυπουργία του με αυστηρότατη διακοίνωσή του προς τους παραπάνω ανώτατους «θησαυροσυλλέκτες», κατόρθωσε να συγκεντρώσει με τη συνδρομή του κρατικού διοικητικού μηχανισμού, εκατοντάδες καμιόνια κατάφορτα με τα κατακρατημένα ρούβλια, απ’ όλες τις περιφέρειες του απέραντου σοβιετικού κράτους. Το περιεχόμενο της εντολής του Ατρόπωφ προς τους καταχραστές δημόσιου χρήματος απετέλεσε αναγκαστική και αδήριτη επιταγή «επιστρέψτε τις διαχειριστικές σας οφειλές στα δημόσια ταμεία, όπως υποχρεούστε, ως έντιμοι διαχειριστές, για να μην σας πάρω τα κεφάλια μαζί με τα υπεξαιρεθέντα χρήματα».

Και εκεί, που ολοκληρωνόταν η κάθαρση και έμπαιναν σε μια νοικοκυρεμένη τάξη η αυθαιρεσία και η λαμογιά, η μαύρη χείρα του κατάμαυρου μαφιόζου Μπρέζνιεφ, με την συνέργεια της κόρης του που ήταν και νύφη του Ατρόπωφ, εξουδετέρωσαν με δηλητηρίαση τον έρμο «σύντροφο, συμπέθερο πεθερό και υπέροχο μεγάλο σοβιετικό ηγέτη.

Με τη δολοφονία του ηρωικού Ατρόπωφ, άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση της κατάρρευσης της κραταιάς Σοβιετικής Ένωσης. Την μοιραία βραδιά της δολοφονίας του, ανακοινώθηκε, ότι ο αγέρωχος ηγέτης της ΕΣΣΔ «ασθενεί βαρέως» και μετά από μια εβδομάδα, ανακοινώθηκε επισήμως, ότι «υπέκυψε στην επάρατο νόσο». Και φυσικά κηδεύτηκε με τιμές αρχηγού κράτους και τον έκλαψαν, μαζί με τους σοβιετικούς ανύποπτους σοβιετικούς πολίτες και οι δολοφόνοι του!

Όλη η βαβούρα και ο απόηχος της Οκτωβριανής επανάστασης, η πτώση του τσαρικού μοναρχικού καθεστώτος, η δολοφονία της τσαρικής οικογένειας και η επικράτηση του σοσιαλισμού που διήρκησε πάνω από μισό αιώνα, έκλεινε με τη προδοτική δολοφονία του Ατρόπωφ από τους αρχιμαφιόζους καταχραστές που αντί να τιμωρηθούν, τόλμησαν να δολοφονήσουν τον ανώτατο κρατικό λειτουργό και σύντροφό τους.

Όπως βλέπετε, προ του χρήματος, σοσιαλιστές, καπιταλιστές, οπαδοί της αγάπης και του μίσους, ίδια συμπεριφορά έχουν. Απαξάπαντες τσεπώνουν τους δημόσιους πόρους που διαχειρίζονται και χωρίς δισταγμούς και ηθικούς φραγμούς τους ροκανίζουν προκλητικά και ατιμώρητα.

Έτσι οι πομπώδεις περιγραφές του Νειοκλή Παυλίδη υπέρ του νέου μοντέλου κοινωνικού σοσιαλιστή πολίτη και τα κοινωνικά ιδεώδη του υπαρκτού Σοσιαλισμού που ηχούσαν στην μνήμη μου ηχηρά, ακόμη, καλύφθηκαν και εξουδετερώθηκαν από τις οιμωγές και τους επιθανάτιους ρόγχους του αείμνηστου ονειροπόλου σοσιαλιστή δηλητηριασμένου-εσταυρωμένου ρώσου Γ. Γραμματέα από κορυφαίο ομοϊδεάτη Πόντιο Πιλάτο και δολοφόνο.

Αυτή η αναφορά της ιστορικής τραγικής δολοφονίας του ανώτατου άρχοντα των ΕΣΣΔ και η κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού που ακολούθησε, ας μη χαροποιήσει τους θιασώτες και θαυμαστές του καπιταλισμού. Στους λαούς συμφέρουν περισσότερα από ένα ιδεολογικά σούπερ μάρκετ. Είδαμε που μας οδήγησε το μονοπώλιο του καπιταλιστικού στρατοπέδου, μετά την πτώση των σοσιαλιστών-κομουνιστών.

Για την κατάργηση της άγριας καταπίεσης, εκμετάλλευσης και καταδολίευσης ανθρώπων από ανθρώπους, άδικο χάθηκαν εκατοντάδες ηγέτες και εκατομμύρια αγωνιστές που ανύψωσαν πυγμές και κραυγές, ενάντια στον ανυποχώρητο, αμετανόητο και σκληρό καπιταλισμό. Έναν Καπιταλισμό που συντηρεί και διαιωνίζει μια ελάχιστη, αλλά, παντοδύναμη επικυρίαρχη μειοψηφία. Αυτή έχει συσσωρεύσει το 8O% του παγκόσμιου πλούτου, ανεβάζει-κατεβάζει κυβερνήσεις και δεν διστάζει ν’ αιματοκυλύει την ανθρωπότητα κάθε φορά που της σηκώνεται.

Είναι αυτοί που προκαλούν τις παγκόσμιες κρίσεις, όπως αυτή που περνά σήμερα η προδομένη από τους ηγέτες της, χώρα μας. Με τις υπερχρεώσεις που προκάλεσαν οι ίδιοι και τα ανδρείκελα τα δικά μας, θα προσπαθήσουν να μας πάρουν τον Εθνικό φυσικό πλούτο εδάφους και υπεδάφους. Παλαιά οι πόλεμοι ήσαν κατακτητικοί που συνοδεύονταν με ανθρώπινες απώλειες και υλικές καταστροφές. Τώρα οι πόλεμοι είναι οικονομικοί. Σε υπερχρεώνουν και σου παίρνουν πολλαπλάσιες αξίες σε φυσικό πλούτο ή γεωγραφικό διαμέρισμα, με τους ανθρώπους μαζί. Κύριοι μας χρωστάτε… Σας παίρνουμε την Θεσσαλία, την Κρήτη και την Πελοπόννησο.

Η διεθνής κυρίαρχη μειοψηφία βρίσκεται απανταχού παρούσα, μπήκε στο μυαλό ηγεσίας και λαού, κάθε χώρας, διαιρεί και βασιλεύει. Ελέγχει τη γνώση και τη παιδεία μας. Έχει εκπροσώπους της την εγχώρια πλουτοκρατία. Στηρίζει και στηρίζεται στις θρησκείες. Αυτή αποφασίζει τί διδασκόμαστε, τί τρώμε, πως ντυνόμαστε, στεγαζόμαστε και πως ψυχαγωγούμαστε.

Ζούμε μια ψευδαίσθηση. Γιατί βλέπουμε με το μάτι της. Μας κατευθύνει τη σκέψη και τις αποφάσεις. Οι Καπιταλιστές που δεν ξεπερνούν το 0,3% του πληθυσμού της γης, μας έχουν ενοχοποιήσει, με την κατασκευασμένη αποτυχία μας. Τι είδους προκοπή και ανάπτυξη μπορεί να επιδείξουν οι εργαζόμενοι, αφού τα πενιχρά τους εισοδήματα μόλις και μετά βίας τους εξασφαλίζουν μια υποφερτή ατομική και οικογενειακή ζωή και αδυνατούν ν’ αποταμιεύσουν, γι’ οποιαδήποτε επένδυση; Τους λείπουν οι γνώσεις και οι δυνατότητες, να προστατεύσουν τα, ήδη, κουτσουρεμένα εισοδήματά τους, με την οργάνωση και λειτουργία καταναλωτικών συνεταιρισμών. Γι’ αυτούς το να έχουν μόνιμη εργασία αποτελεί τη μεγαλύτερη ευτυχή επιδίωξη.

Και οι αγρότες-κτηνοτρόφοι δεν έχουν δυνατότητα να βιομηχανοποιήσουν τα πρωτογενή προϊόντα τους, ώστε να κερδίσουν τις υπεραξίες από την μεταποίηση, τις οποίες μόνιμα νέμεται ο κερδοσκόπος μεσάζων. Πάντα είναι καταχρεωμένοι στους μεσάζοντες που τους αγοράζουν τα προϊόντα τους σε τιμές πολύ κοντά στο κόστος παραγωγής τους.

Επίσης και οι μικρομεσαίοι επαγγελματίες, βιοτέχνες και έμποροι, δεν έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν σοβαρές επενδύσεις και κινούνται σε χώρους, όπου δεν επενδύουν οι μεγιστάνες επιχειρηματίες.

Έτσι ελευθερία επενδύσεων υπάρχει μεν, αλλά δεν είναι εφικτή στο 99,7% του λαού μας, για σοβαρές επενδύσεις. Οι ίσες ευκαιρίες είναι ανύπαρκτες και άπιαστο όνειρο τα ίσα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις. Αντίθετα τα δικαιώματα είναι υπέρ της άρχουσας επικυρίαρχης τάξης και οι υποχρεώσεις είναι σε βάρος του 99,7% των λαϊκών τάξεων που προαναφέραμε. Τι λέτε δεν είναι υπέροχος ο καπιταλιστικός φιλελευθερισμός;

Η αποανάπτυξη ή αποκαπιταλισμός

Και τώρα για την αποανάπτυξη. Η αποανάπτυξη είναι όνειρο θερινής νυκτός. Άτομα ή μικροομάδες μπορούν να δημιουργήσουν ασήμαντες οάσεις κλειστών οικονομιών, στην απόλυτη άγονη ερημιά του καπιταλισμού.

Να καλλιεργήσουν οπωροκηπευτικά, δημητριακά, ν’ οργανώσουν πτηνοτροφικές, κτηνοτροφικές, ή αλιευτικές μικρομανάδες. Να περιορίσουν τον καταναλωτισμό τους στα ανελαστικά είδη. Έ και τι έγινε;

Παλαιότερα οργάνωναν κάποιο συνεταιρισμό. Και πάλι δεν μπορούσε να προκόψει. Τον αποτέλειωνε η ασυνεννοησία των συνεταίρων και το εχθρικό –πνιγερό περιβάλλον της αγοράς των κυρίαρχων μεγαλεμπόρων.

Τώρα με την παγκοσμιοποίηση και τις ασύνορες αγορές δεν υπάρχει ελπίδα και δυνατότητα απαγκίστρωσης από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και διακίνησης αγαθών. Μπορούμε να προχωρήσουμε σε αποκαπιταλισμό; Όχι βέβαια. Η αποανάπτυξη είναι συνώνυμη με τον αποκαπιταλισμό. Έχει ως στόχο την απαλλαγή από τον καπιταλισμό.

Την αποανάπτυξη την είχαν επιχειρήσει οι σοσιαλιστικές χώρες, αλλά όπως ξέρουμε απέτυχαν. Ο καπιταλισμός μας συνήθισε στο εύκολο κέρδος και την πλούσια ζωή. Να ξοδεύουμε περισσότερα απ’ όσα παράγουμε. Εννοώ ως καταναλωτές. Από τη μια σ’ ενθαρρύνει να αγοράσεις και από την άλλη, αφού σου φορτώσει εμπόρευμα με δόσεις, τις οποίες αδυνατείς να πληρώσεις και σου κατάσχει το σπίτι.

Αυτό γίνεται και με τους μικρομεσαίους εμπόρους που αγοράζουν μεγάλες ποσότητες με το κόλπο των έκτακτων προσφορών και με κάλυψη επιταγών. Πολλοί από δαύτους δεν προλαβαίνουν να ρευστοποιήσουν στη λήξη των επιταγών ή ξοδεύουν πέραν των κερδών και χρεοκοπούν.

Προπολεμικά στην ύπαιθρο κάθε οικογένεια παρήγε το 90% των καταναλωτικών αγαθών. Έσπερνε, θέριζε, αλώνιζε, ζύμωνε, φούρνιζε, το σπίτι το έκτιζε μόνος του σχεδόν, έγνεθε το μαλλί, έπλεκε, ύφανε, έβαφε, έρραβε, έτρεφε ζώα. Λίγα πράγματα αγόραζε. Τώρα τα νοικοκυριά δεν παράγουν ούτε μαρούλι. Αγοράζουν εισαγόμενα Τουρκίας κλπ.

Δύσκολη η επιστροφή στη κλειστή οικονομία. Οι άνθρωποι επιμένουν να ξοδεύουν και να ζούνε με τους τρόπους που ζούσαν κατά τη διάρκεια που ζούσαν στη τελευταία πενταετία. Υποφέρουν την προσαρμογή στις νέες δυσμενείς συνθήκες. Θα δυσκολέψουν τα χρόνια που έρχονται. Μας περιμένουν λαχτάρες. Μακάρι να διαψευσθώ.