Οι θύτες και τα θύματα
Συνέλληνα, γιατί εγώ εντοπίζω και βλέπω ξεκάθαρα τους θύτες, τα θύματα, τους διχαστές, τους διχαζόμενους, τους φανατισμένους οπαδούς που είναι τα εργαλεία-υποχείρια των κομμάτων, τους πιστούς των ποιμένων με ποίμνια τα αμνοερίφια;
Συμπολίτη μου πού βάζεις το "ανάγκαν και οι θεοί πείθονται"; Τί ευθύνη έχουν οι όμηροι της επιστημονικής προπαγάνδας και της ανάγκης, απόρροιας της καταραμένης φτιαχτής φτώχειας;
Ανδρέα τα πράγματα τα βλέπεις υπό το πρίσμα του πετυχημένου επιστήμονα και στελέχους εταιρίας ή προσωπικής σου επιχείρησης.
Αντέχεις και ξεπερνάς όποιες παγίδες του σκληρού σεληνιακού άγονου τοπίου του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Γι’ αυτό επιμερίζεις ευθύνες, στα ανήμπορα και άπραγα ανθρωπάκια.
Γιάννη, φταίει και το θύμα ο γιδολαός(εκών, άκων) που πουλά τη ψήφο του, για τα ρουσφετο-μικροβολέματα, π' έχουν κόστος κοινωνικό.
Αλλά πιο πολύ φταίει ο πολιτικός, συνειδητός θύτης που δίνει το ρουσφέτι και προκαλεί τις υπερχρεώσεις σε βάρος του Δημοσίου, του Ελληνικού λαού, ακόμη και του ρουσφετολήπτη.
Φταίει ο πολιτικός, γιατί με ξένα κόλλυβα κάνει μνημόσυνα. Παίρνει τα δάνεια, τα κακοδιαχειρίζεται, τα μουχτώνει-κλέβει, διορίζει ψηφοφόρους, παίρνει τον επίσημο μισθό, καλύπτονται, επί πλέον, όλα τα έξοδα συντήρησης και λειτουργίας γραφείων, δημοσίων σχέσεων, εκλογικών αγώνων και έχει τους σοφέρ και τους σωματοφύλακες.
Δέρνει, δένει, λύνει και πηδάει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Και παρ’ όλα αυτά έχει και την ασυλία της ατιμωρησίας. Και όλα αυτά σε βάρος ημών και των παιδιών μας.
Βαγγέλη είμαστε ή δεν είμαστε θύματα; Γιατί δεν βλέπουμε θύματα, όταν τριγύρω μας υπάρχουν σωροί κακοποιημένων συμπολιτών μας από τις όποιες ανισότητες, υπέρ μιας χούφτας παντοδύναμων προνομιούχων με τη μονόπλευρη Συνταγματική θωράκιση του αυθαίρετου φιλελεύθερου καπιταλισμού που στραγγαλίζει, τον όποιο εργαζόμενο, τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον μικρομεσαίο επαγγελματία, τον εμποράκο και τον καταναλωτή που τον κλέβει δύο φορές και ως εργαζόμενο-απασχολούμενο βιοποριστή, αλλά και με τις ξέφρενες ανατιμήσεις.
Γαβριήλ δεν ήταν θύματα οι πρόσφυγες του 1922, οι οποίοι, ύστερα από μια καραμπινάτη γενοκτονία, τους ξερίζωσαν από τις αλησμόνητες πατρίδες; Δεν ήταν θύματα, όσοι δεινοπάθησαν και έχασαν αγαπημένα πρόσωπα, κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου; Δεν είναι θύματα οι αγροτοκτηνοτρόφοι μας που πωλούν τα πρωτογενή τους προϊόντα σε τιμές κοντά στο κόστος παραγωγής τους;
Συμπατριώτη, όποιο όνομα κι' αν κουβαλάς, δεν είναι θύματα οι συνταξιούχοι και οι μισθοσυντήρητοι και γενικά οι αδύναμοι συμπολίτες μας, με το κούρεμα των εισοδημάτων τους; Επειδή οι γνωστοί αδίστακτοι δοσίλογοι θύτες θέλουν να εξασφαλίσουν τα βρώμικα συμφέροντα τvν ιδίων και των καιροσκόπων δανειστών;
Η οικογένειά μου, καθώς και άλλες αμέτρητες φαμίλιες, αποτελούν τραγικά θύματα, διότι το 1922 ξεριζώνονται, από τις πατροπαράδοτες εστίες που για 2500 χρόνια οι πρόγονοί μας έζησαν σ' αυτές, με τέσσερες από τους επτά δολοφονημένους αδελφούς του πατέρα μου, από φανατισμένα ισλαμικά στίφη.
Σχεδόν με το 60% απώλειες σε έμψυχους αγαπημένους ολόκληρος ο Ελληνισμός του Πόντου, σύρθηκε σ' έναν καραμπινάτο γενοκτόνο ξεριζωμό που τον βάπτισαν ανταλλαγή.
Μια εθνική τραγωδία π' έχει αποκρυβεί και δεν χρεώθηκε στους υπαίτιους της Ελληνικής διχασμένης ηγεσίας που άρχισε το 1912 μέχρι το 1922, συνεχίστηκε στον δεύτερο Π.Π, μ' ολέθριους καρπούς τον καταραμένο Εμφύλιο 1943-1949 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, την θλιβερή περίοδο των οικονομικών πολέμων, με πανούργες μηχανορραφίες και τις ύπουλες μεθόδους των υπερχρεώσεων και των μνημονίων, με τ' αποία πετυχαίνουν οι ντόπιοι και ξένοι καιροσκόποι το ξεπούλημα της χώρας μας και τα νέα δεινά που επέρχονται σε βάρος του λαού μας.
Εδώ στην Ελλάδα, πριν επουλωθούν οι πληγές της προσφυγιάς, μας καίνε το σπίτι το 43 οι γερμανοί. Το 42 μας στερούν ένα βόδι εργαλείο άρρωσης οι κατακτητές. Το 45 δολοφονούν τον αδελφό του πατέρα μου οι Ελασίτες στο Καϊμακτσαλάν. Το 47 δολοφονείται ο αδελφός της μάνας μου από τη δεξιά στα Πιέρια και ξανά καίνε το σπίτι μας το 47 στον εμφύλιο από προσφιλείς μάηδες. Τις οδυνηρές αυτές δοκιμασίες τις υπέστησαν λίγο έως πολύ όλος ο Ελληνικός λαός, εξ αιτίας των μόνιμων και ατιμώρητων ενόχων.
Το 35, χρονιά που γεννήθηκα, μας κάψανε 700 οκάδες καπνό και μάλιστα καλής ποιότητας, ως ακατάλληλο, χωρίς καμιά αποζημίωση.
Το αναφέρω, ως δείγμα κρατικής αυθαιρεσίας και αναλγησίας. Οι γερμανοί, δεσμεύοντας τα χρήματα της εθνικής τράπεζας το 41, ο παντοπώλης πατέρας μου έχασε 70.000 δρχ, με υψηλή προπολεμική αγοραστική αξία. Και πάλιν υποχρεούμαι ν' αναφέρω, ότι τις συνέπειες αυτές τις υπέστη όλόκληρο το πολύπαθον Έθνος μας.
Συμπέρασμα: Πάντα υπάρχουν οι θύτες και τα θύματα. Αλλά οι μεγαλύτεροι, μονιμότεροι και οι πιο επικίνδυνοι θύτες είναι η αχόρταγη τάξη της Οικονομικής Ολιγαρχίας, με εκτελεστικά τους όργανα τους εκάστοτε διαχειριστές της κρατικής εξουσίας. Και μόνιμα θύματα ο ενεργός δουλευτάρης λαός κι' οι φαμίλιες τους.
Συνέλληνα, γιατί εγώ εντοπίζω και βλέπω ξεκάθαρα τους θύτες, τα θύματα, τους διχαστές, τους διχαζόμενους, τους φανατισμένους οπαδούς που είναι τα εργαλεία-υποχείρια των κομμάτων, τους πιστούς των ποιμένων με ποίμνια τα αμνοερίφια;
Συμπολίτη μου πού βάζεις το "ανάγκαν και οι θεοί πείθονται"; Τί ευθύνη έχουν οι όμηροι της επιστημονικής προπαγάνδας και της ανάγκης, απόρροιας της καταραμένης φτιαχτής φτώχειας;
Ανδρέα τα πράγματα τα βλέπεις υπό το πρίσμα του πετυχημένου επιστήμονα και στελέχους εταιρίας ή προσωπικής σου επιχείρησης.
Αντέχεις και ξεπερνάς όποιες παγίδες του σκληρού σεληνιακού άγονου τοπίου του φιλελεύθερου καπιταλισμού. Γι’ αυτό επιμερίζεις ευθύνες, στα ανήμπορα και άπραγα ανθρωπάκια.
Γιάννη, φταίει και το θύμα ο γιδολαός(εκών, άκων) που πουλά τη ψήφο του, για τα ρουσφετο-μικροβολέματα, π' έχουν κόστος κοινωνικό.
Αλλά πιο πολύ φταίει ο πολιτικός, συνειδητός θύτης που δίνει το ρουσφέτι και προκαλεί τις υπερχρεώσεις σε βάρος του Δημοσίου, του Ελληνικού λαού, ακόμη και του ρουσφετολήπτη.
Φταίει ο πολιτικός, γιατί με ξένα κόλλυβα κάνει μνημόσυνα. Παίρνει τα δάνεια, τα κακοδιαχειρίζεται, τα μουχτώνει-κλέβει, διορίζει ψηφοφόρους, παίρνει τον επίσημο μισθό, καλύπτονται, επί πλέον, όλα τα έξοδα συντήρησης και λειτουργίας γραφείων, δημοσίων σχέσεων, εκλογικών αγώνων και έχει τους σοφέρ και τους σωματοφύλακες.
Δέρνει, δένει, λύνει και πηδάει, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Και παρ’ όλα αυτά έχει και την ασυλία της ατιμωρησίας. Και όλα αυτά σε βάρος ημών και των παιδιών μας.
Βαγγέλη είμαστε ή δεν είμαστε θύματα; Γιατί δεν βλέπουμε θύματα, όταν τριγύρω μας υπάρχουν σωροί κακοποιημένων συμπολιτών μας από τις όποιες ανισότητες, υπέρ μιας χούφτας παντοδύναμων προνομιούχων με τη μονόπλευρη Συνταγματική θωράκιση του αυθαίρετου φιλελεύθερου καπιταλισμού που στραγγαλίζει, τον όποιο εργαζόμενο, τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο, τον μικρομεσαίο επαγγελματία, τον εμποράκο και τον καταναλωτή που τον κλέβει δύο φορές και ως εργαζόμενο-απασχολούμενο βιοποριστή, αλλά και με τις ξέφρενες ανατιμήσεις.
Γαβριήλ δεν ήταν θύματα οι πρόσφυγες του 1922, οι οποίοι, ύστερα από μια καραμπινάτη γενοκτονία, τους ξερίζωσαν από τις αλησμόνητες πατρίδες; Δεν ήταν θύματα, όσοι δεινοπάθησαν και έχασαν αγαπημένα πρόσωπα, κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου; Δεν είναι θύματα οι αγροτοκτηνοτρόφοι μας που πωλούν τα πρωτογενή τους προϊόντα σε τιμές κοντά στο κόστος παραγωγής τους;
Συμπατριώτη, όποιο όνομα κι' αν κουβαλάς, δεν είναι θύματα οι συνταξιούχοι και οι μισθοσυντήρητοι και γενικά οι αδύναμοι συμπολίτες μας, με το κούρεμα των εισοδημάτων τους; Επειδή οι γνωστοί αδίστακτοι δοσίλογοι θύτες θέλουν να εξασφαλίσουν τα βρώμικα συμφέροντα τvν ιδίων και των καιροσκόπων δανειστών;
Η οικογένειά μου, καθώς και άλλες αμέτρητες φαμίλιες, αποτελούν τραγικά θύματα, διότι το 1922 ξεριζώνονται, από τις πατροπαράδοτες εστίες που για 2500 χρόνια οι πρόγονοί μας έζησαν σ' αυτές, με τέσσερες από τους επτά δολοφονημένους αδελφούς του πατέρα μου, από φανατισμένα ισλαμικά στίφη.
Σχεδόν με το 60% απώλειες σε έμψυχους αγαπημένους ολόκληρος ο Ελληνισμός του Πόντου, σύρθηκε σ' έναν καραμπινάτο γενοκτόνο ξεριζωμό που τον βάπτισαν ανταλλαγή.
Μια εθνική τραγωδία π' έχει αποκρυβεί και δεν χρεώθηκε στους υπαίτιους της Ελληνικής διχασμένης ηγεσίας που άρχισε το 1912 μέχρι το 1922, συνεχίστηκε στον δεύτερο Π.Π, μ' ολέθριους καρπούς τον καταραμένο Εμφύλιο 1943-1949 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, την θλιβερή περίοδο των οικονομικών πολέμων, με πανούργες μηχανορραφίες και τις ύπουλες μεθόδους των υπερχρεώσεων και των μνημονίων, με τ' αποία πετυχαίνουν οι ντόπιοι και ξένοι καιροσκόποι το ξεπούλημα της χώρας μας και τα νέα δεινά που επέρχονται σε βάρος του λαού μας.
Εδώ στην Ελλάδα, πριν επουλωθούν οι πληγές της προσφυγιάς, μας καίνε το σπίτι το 43 οι γερμανοί. Το 42 μας στερούν ένα βόδι εργαλείο άρρωσης οι κατακτητές. Το 45 δολοφονούν τον αδελφό του πατέρα μου οι Ελασίτες στο Καϊμακτσαλάν. Το 47 δολοφονείται ο αδελφός της μάνας μου από τη δεξιά στα Πιέρια και ξανά καίνε το σπίτι μας το 47 στον εμφύλιο από προσφιλείς μάηδες. Τις οδυνηρές αυτές δοκιμασίες τις υπέστησαν λίγο έως πολύ όλος ο Ελληνικός λαός, εξ αιτίας των μόνιμων και ατιμώρητων ενόχων.
Το 35, χρονιά που γεννήθηκα, μας κάψανε 700 οκάδες καπνό και μάλιστα καλής ποιότητας, ως ακατάλληλο, χωρίς καμιά αποζημίωση.
Το αναφέρω, ως δείγμα κρατικής αυθαιρεσίας και αναλγησίας. Οι γερμανοί, δεσμεύοντας τα χρήματα της εθνικής τράπεζας το 41, ο παντοπώλης πατέρας μου έχασε 70.000 δρχ, με υψηλή προπολεμική αγοραστική αξία. Και πάλιν υποχρεούμαι ν' αναφέρω, ότι τις συνέπειες αυτές τις υπέστη όλόκληρο το πολύπαθον Έθνος μας.
Συμπέρασμα: Πάντα υπάρχουν οι θύτες και τα θύματα. Αλλά οι μεγαλύτεροι, μονιμότεροι και οι πιο επικίνδυνοι θύτες είναι η αχόρταγη τάξη της Οικονομικής Ολιγαρχίας, με εκτελεστικά τους όργανα τους εκάστοτε διαχειριστές της κρατικής εξουσίας. Και μόνιμα θύματα ο ενεργός δουλευτάρης λαός κι' οι φαμίλιες τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου