Θύτες είναι εκείνοι που προκαλούν την διακοπή της ζωής ζωντανών όντων είτε αθέλητα(ατύχημα), είτε εξ αμελείας(απροσεξία), είτε ηθελημένα(από φθόνο, ζήλεια, βεντέτα, μισαλλοδοξία πολιτική, θρησκευτική, κοινωνική, οικονομική, βρασμό ψυχής).
Φυσικά ζωντανά όντα εννοούμε τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Θύτες θεωρούνται και εκείνοι που κακοποιούν, καταπιέζουν, παραπλανούν, εξαπατούν και εκμετλλεύονται ανθρώπους.
Το άκρον άωτον του παραλόγου αποτελούν τα φαινόμενα των πολεμικών συρράξεων και προπάντων των εμφύλιων συγκρούσεων, όπου οι θύτες και τα θύματα ενεργούν και αμφίδρομα μέσα από τις αντίπαλες ομάδες. Βαριές ευθύνες φέρουν οι ηθικοί αυτουργοί αυτών των ομαδικών συγκρούσεων που ενεργοποιούν και δημιουργούν τους ομαδικούς θύτες και τα θύματα. Τα καυτά ερωτήματα που προκύπτουν είναι: Πώς συμβαίνει όχι μόνο να μην τιμωρούνται οι ηθικοί αυτουργοί για αυτές τις ομαδικές συμφορές αλλά αντίθετα να πολλαπλασιάζουν τα πλούτη τους; Και γιατί δεν αντιδρούν οι θύτες και τα θύματα, αρνούμενοι να αλληλοσπαραχτούν και να κινήσουν γή και ουρανό, ώστε να τιμωρηθούν αυστηρότατα αυτά τα ειδεχθή κτήνη; Μπορεί κανείς να απαντήσει; Μήπως φταίει η μόνιμη ομηρία των λαών που τους αδρανοποιεί ώστε να μην μπορούν να αντιπαραθέσουν συλλογικά τις δυνάμεις τους, γιατί με τη παραπάνω αναφερομένη ομηρία τους κρατούν πάντα διχασμένους οι πολιτικές και οι θρησκευτικές τους ηγεσίες;
