Τετάρτη 30 Μαρτίου 2016

Το μυστικό της λίστας Λακάρτ

"Oι Ισραηλιτικές κοινότητες από το 1920 θεωρούνται ΝΠΔΔ". Οι εταιρίες ΝΠΔΔ δεν πληρώνουν φόρους. Αυτό αποτελεί σκανδαλο μεγατόννων. Αποκαλύπτει την υποτέλεια των κυβερνήσεών μας στους σκοτεινούς των ντόπιων και ξένων καιροσκόπων

πηγή: http://www.pentapostagma.gr/.../%ce%b1%cf%80%ce%bf%ce%ba...
"

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2016

Μαύρη προπαγάνδα

Κάποιοι δεν χόρτασαν και δεν κουράστηκαν από τη μαύρη προπαγάνδα σε βάρος της Αριστεράς από το 29-45, μέχρι και σήμερα.

Οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις, όλες αντιλαϊκές και ξενοκίνητες ευθύνονται για τις αμέτρητες συμφορές που βίωσε ο πολύπαθος λαός μας.

Με αποκορύφωμα την σκόπιμη υπερχρέωση που γονάτισαν και εξάντλησαν την υπομονή μας. Συνεχίζουν να διατείνονται ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες. Αμ δε, ουδέν ψευδεστερον. Η Ελλάδα ανήκει στους αμετανόητους καιροσκόπους.

Αυτοί λυσσομανούν σε βάρος της πρώτης Αριστεροδεξιάς συγκυβέρνησης από το φόβο της τιμωρίας. Ο Φίλης για το μόνο που ευθύνεται είναι το υπέρβαρόν του. Αλλά αυτό είναι δικό του πρόβλημα. Τσίπρας και Καμμένος υλοποιούν τον ιστορικό συμβιβασμό. Αφήστε τους να εξαντλήσουν τη τετραετία και μετά οψόμεθα σττις επόμενες εκλογές.

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2016

Μας γυρίζουν στο Μεσαίωνα, μας παίρνουν πίσω τα κεκτημένα

Η ταξική διαπάλη ανάμεσα στους λαούς και του διεθνούς πολιτικού, οικονομικού, κοινωνικού και πολιτιστικού κατεστημένου στις μέρες μας έχει οξυνθεί και. εντατικοποιηθεί στο έπακρον.

Οι οι αδίστακτοι Ετσιθεληστές της παγκόσμιας Οικονομικής Ολιγαρχίας δεν χόρτασαν με τον έλεγχο και τη συσσώρευση του 80% του διεθνούς πλούτου. Δεν περιορίστηκαν στις συμφορές, τη φτώχεια, τη πείνα και το θάνατο που για αμέτρητες γενιές σκόρπισαν στην ανθρωπότητακαι με τους τοπικούς και τους παγκόσμιους πολέμους. Με την άγρια εκμετάλλευση, την αυθαίρετη αύξηση των τιμών, τα μονοπώλια. Με την ασύστολη αισχροκέρδεια και τις πολεμικές τους βιομηχανίες.

Θέλουν και άλλα κέρδη. Επιμένουν να επιβάλλουν μεγαλύτερη λιτότητα, ανεργεία και την ανέχεια. Επιθυμούν να μεγιστοποιήσουν τον έλεγχο και την σκληρή επικυριαρχία τους στους λαούς.
Και για να επιτύχουν τα ολέθρια σχέδιά τους επιδιώκουν να απαξιώσουν τα μέχρι τώρα πολτικοοικονομικοκοινωνικά κρατούντα συστήματα, ώστε οι λαοί αποθαρρημένοι και απογοητευμένοι να αναγκασθούν να αποδεχθούν δικά τους σχέδια διοίκησης, δήθεν, πιο ανθρώπινα και αξιοπρεπή. Αλλά θα πάμε προς τα χειρότερα. Τα θύματα και οι θύτες θα παραμείνουν τα ίδια. Μας γυρίζουν στον μεσαίωνα.

Υπάρχζει ελπίδα καμμιά; Ναι. Να κτιστούν Ενιαία φιλολαϊκά Μέτωπα με ηγησίες έντιμες και πατριωτικές. Να καταργηθούν ή να ομονοήσουν τα κόμματα. Για μια χώρα αυτοδιοικούμενη, με πολίτες ίσων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων, με δικό της νόμισμα. Χωρίς τους αρπαχτικούς τραπεζίτες, χωρίς εθνικούς μειοδότες.

Να αξιοποιηθεί ο εθνικός πλούτος και να καλλιεργηθεί και η τελευταία σπιθαμή εδάφους με σύγχονη τεχνογνωσία, τον αναγκαίο πολύμορφο νεωτερισμό και καινοτομία. Να ξεμπλοκαρισθούμε από τις όποιες παθογένειες, μισαλλόδοξες αντιλήψεις, όπως άλλοι κτίζουν και άλλοι γκρεμίζουν. Ας βάλλουμε, λοιπόν, το νερό στο αυλάκι, απαλλαγμένοι από εθνοσωτήρες και εθνοπατέρες πλουμιστούς και κοσμικούς, ντόπιους και ξένους.

Δευτέρα 21 Μαρτίου 2016

Ο διαχρονικός Ηράκλειτος

Ηράκλειτος για τους νεκρούς, τους κοιμισμένους, τους κοινούς θνητούς και τους φιλοσόφους.

Heraclitus%252C_Johannes_Moreelse
«Ο άνθρωπος τη νύχτα ανάβει ένα φως για τον εαυτό του και η όραση του σβήνει. Στη διάρκεια της ζωής του, όταν κοιμάται, αγγίζει τον θάνατο, μια και η όραση του έχει σβήσει, ενώ όταν είναι ξύπνιος αγγίζει τον ύπνο» 
Πρόκειται για ένα από τα πιο συζητημένα αποσπάσματα. Η αδυναμία ορθής ερμηνείας του οδήγησε πολλούς μελετητές να προτείνουν διάφορες διορθώσεις στο αρχικό κείμενο του Κλήμεντος, οι οποίες όμως ελάχιστα συνέβαλαν στην κατανόηση του, καθ’ ομολογία των ίδιων των «διορθωτών» (Marcovich σ. 244). Θα επιχειρήσουμε λοιπόν να αναλύσουμε το απόσπασμα ως έχει, με οδηγό την κοσμοθεωρία του Ηράκλειτου.
Στο πρώτο μέρος περιγράφεται η εμπειρία του ύπνου ως προσωρινός θάνατος της συνείδησης, όπου η όραση του κοιμισμένου σβήνει, δηλαδή χάνει την αυτοσυνειδησία του. Μέσα στον ύπνο του ανάβει ένα φως, το φως του ονείρου, το οποίο όμως δεν διαλύει το σκοτάδι της συνειδησιακής νύχτας, αντίθετα με όσα υποστηρίζουν οι θιασωτές των «μαντικών ονείρων: το σβήσιμο της όρασης (αποσβεσθείς όψεις) δεν οδηγεί σε μία πληρέστερη «ενόραση», αλλά στην απώλεια της επαφής με τον εξωτερικό κόσμο και τη συνακόλουθη απόσυρση του κοιμωμένου σ ενα χώρο εντελώς υποκειμενικό όπου δεν έχει καν συνείδηση της ταυτότητας του..
HeraclitusΣτο δεύτερο μέρος, η ζωή του ανθρώπου περιγράφεται ως εναλλαγή δύο καταστάσεων: ύπνος και εγρήγορση. Τι κοινό έχουν αυτές οι δύο; Στην διάρκεια του ύπνου, μας λέει ο Ηράκλειτος, ο άνθρωπος αγγίζει το νεκρό, δηλαδή προσεγγίσει την κατάσταση του θανάτου, εφόσον αποκτά την ακινησία και την α-συνειδησία του νεκρού, χωρίς όμως να ταυτίζεται με αυτόν (απόδειξη για το τελευταίο είναι η ύπαρξη του ονείρου, δηλ. του αμυδρού φωτός που δεν υπάρχει στους νεκρούς).
Όταν πάλι είναι ξύπνιος, αγγίζει τον κοιμισμένο, δηλαδή προσεγγίζει την κατάσταση του ύπνου, εφόσον η αντίληψη του για τον κόσμο είναι αποσπασματική και υποκειμενική σαν του κοιμισμένου, χωρίς και πάλι να ταυτίζεται με αυτόν (εφόσον ο τελευταίος δεν έχει καμία επαφή με τον εξωτερικό κόσμο τον αντιληπτό δια των αισθήσεων). Και στις δύο λοιπόν περιπτώσεις, ο άνθρωπος προσεγγίσει τον αμέσως χαμηλότερο βαθμό συνειδητότητας, θα λέγαμε τείνει προς αυτόν, χωρίς όμως να τον φθάνει. Με άλλα λόγια αν ο βαθμός συνειδητότητας του νεκρού είναι 0, του κοιμισμένου 1, του ξύπνιου μόνο ως προς τις αισθήσεις (του κοινου ανθρώπου) 2, και του ξύπνιου ως προς τις αισθήσεις και το νου (δηλαδή του φιλοσόφου) 3, τότε ο κοιμισμένος είναι ως προς τον κοινό ξύπνιο όπως ο νεκρός προς τον κοιμισμένο, και ο κοινός ξύπνιος είναι ως προς το φιλόσοφο όπως ο κοιμισμένος προς τον ξύπνιο.
Η ζωή του ανθρώπου είναι μια συνεχής εναλλαγή των καταστάσεων 1 και 2, μέχρι που να φτάσει στην κατάσταση 0, ενώ ο φιλόσοφος αντίθετα, έχει κατορθώσει – δια  του νου και του λόγου- να ανυψωθεί στην κατάσταση 3, και αυτό δίνει νόημα στη ζωή του. (παρ ότι και αυτόν τον περιμένει ο θάνατος), μια και όσο ζει είναι σε θέση να κατανοεί το νόμο της αλληλουχίας των αντιθέτων και της αέναης ροής που διέπει το όλο σύστημα 0-1-2 και κατ επέκταση όλα τα κοσμικά φαινόμενα.
«Από το βιβλίο Προσωκρατικοί ΟΓΔΟΟΣ ΤΟΜΟΣ Ηράκλειτος εκδόσεις Χατζόπουλος»

Τρίτη 15 Μαρτίου 2016

Γενοκτονία

Οι ιστορικοί Αγτζίδης, Ενεπεκιδής, Χαραλαμπίδης και η κεμαλική γενοκτονία
Από τον Ιωάννη Μεταξά στον Πλεύρη και το ΝακρατζάΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΝΤΙΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ ΑΝΑΘΕΩΡΗΤΙΣΜΟ (Mέρος…
kars1918.wordpress.com

Τετάρτη 9 Μαρτίου 2016

Αφιερωμένο στη μεγάλη διανοήτρια Παναγιώτα Μπλέτα

Νοιώθω πολύ ευτυχής για τη γνωριμία μας πολυαγαπημένη μου διανοήτρια-συγγραφέα.

Βαρειά και ασήκωρα τα ψυχοπνευματικά μου πόδια. Θέλω να τρέξω να πετάξω, μα το πλησίασμά σου είναι απραγματοποίητο.

Τρέχεις καλπάζεις με το ηλεκτρονικό σου άτι. Λάμπεις περιβλημένη από δυνάμεις ακατανίκητες δημιουργικές και Νεμεσιακές.

Αλλοίμονο σ' αυτούς που αδικούν, βιοπραγούν και προξενούν φτώχεια και δυστυχία, θ' αντιμετωπίσουν την οργίλη ρομφαία σου.

Όσο περισσότερο σε γνωρίζω, τόσο σε καμαρώνω συμπολίτισσα αμαζόνα μου.
Η κυρίαρχη εμβέλειά σου είναι Παγκόσμια, Υφηλιακή και Συμπαντική.


Είμαι μαζί σου, σε συμμερίζομαι, σ' ακολουθώ, ως ένας Ηφαιστίονας.

Η φθασμένη διανοήτρια και συγγραφέας


Από τη Μαίρη Γκαζιάνη Η Παναγιώτα Μπλέτα είναι μια πολύ ωραία γυναίκα! Όταν την πρωτογνωρίζεις σκέφτεσαι ότι μάλλον πρόκειται για τη μούσα κάποιου πολύ γνωστού σχεδιαστή. Στην πορεία ανακαλύπτεις ότι είναι διανοήτρια και συγγραφέας. Η εξωτερική της εμφάνιση υποκύπτει στη διανόηση και κινού…
now24.gr

Σάββατο 5 Μαρτίου 2016

Ο Επίκουρος και η θεωρία της Ηδονής και του φόβου

"Η φωνή της σάρκας τρομάζει τη πείνα, τη δίψα και το ξεπάγιασμα" Επίκουρος. http://antikleidi.com/2016/03/05/epikuros_idones/

Η λύση του δημογραφικού

Αν θέλετε να λυθεί το προσφυγικό και να απαλειφθούν οι ολέθριες συνέπειές του βομβαρδίστε τις πολεμικές βιομηχανίες και τους πολεμοκάπηλους. Ασφαλώς και δεν αποτελούν λύση του δημογραφικού οι πρόσφυγες. Η υπογεννητικότητα στη χώρα μας και ο ξενητεμός της νεολαίας μας μπορούν να προληφθούν με την ανάπτυξη και την ευημερία. Αλλά αυτό προϋποθέτει πατριωτικές και εχέφρονες πολιτικές ηγεσίες.

Παρασκευή 4 Μαρτίου 2016

Μεταφισικές παρωδείες

Φιλοσοφία, σοφιστείες και μεταφυσικές παραινέσεις

glykoxarazei.pblogs.gr
http://glykoxarazei.pblogs.gr/2011/20110101.html

Ηδονή και ο φόβος

Ο φόβος και η ηδονή. Η φιλοσοφία του Επίκουρου.
Ούτε όταν κάποιος είναι νέος να αργεί να φιλοσοφεί ούτε και όταν φτάσει στα γηρατειά να λυπάται τον κόπο να φιλοσοφεί. Γιατί κανείς δεν είναι άωρος ούτε πάρωρος…
antikleidi.com

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2016

Επιστολή Επίκουρου προς Μενοικέα

"Επιστολή προς Μενοικέα". Ενα κείμενο εμπλουτισμένο με καταπραϋντική - ηρεμιστική δράση
Ένα κείμενο του οποίου η δράση έχει καταπραϋντικό-ηρεμιστικό χαρακτήρα ακόμη και σε αυτούς που τολμούν και κοιτούν για πρώτη φορά ένα σπουδαίο φιλοσοφικό λόγο. Μπορείτε να διακρίνετε τις διαφορές του με αυτές της σύγχρονης κοσμοαντίληψης
και βεβαίως να καταλάβετε γιατί αυτού του τύπου ο φιλοσοφικός λόγος ρίχτηκε στη πυρά. Ο Επίκουρος γράφει σε έναν φίλο του, τον Μενοικέα. Και σήμερα ο Μενοικέας είσαι εσύ που το διαβάζεις και ο Επίκουρος σε καλεί να γνωρίσεις την πραγματική ευτυχία...
" Όσο είναι κανείς νέος ας μην αναβάλλει για το μέλλον τη φιλοσοφία, μα κι όταν γεράσει ας μην βαριέται να φιλοσοφεί. Γιατί για κανέναν δεν είναι ποτέ νωρίς και ποτέ αργά για ότι έχει να κάνει με την υγεία της ψυχής του. Κι όποιος λέει πως δεν ήρθε ακόμα η ώρα για φιλοσοφία ή ότι πέρασε πια ο καιρός, μοιάζει με άνθρωπο που λέει πως δεν είναι ώρα τώρα για την ευτυχία ή πως δεν έμεινε πια καιρός γι' αυτήν. Πρέπει, λοιπόν, να φιλοσοφεί και ο γέρος και ο νέος: ο ένας ώστε καθώς γερνά, να νιώθει νέος μες στα αγαθά που του προσφέρει η χάρη των περασμένων ενώ ο άλλος, αν και νέος, να είναι συνάμα και ώριμος, αφού δεν θα 'χει αγωνία για το αύριο. Χρειάζεται, λοιπόν, να στοχαζόμαστε τα όσα φέρνουν την ευδαιμονία, αφού όταν την έχουμε, έχουμε τα πάντα, κι όταν τη στερούμαστε κάνουμε τα πάντα για να την αποκτήσουμε.
Να πράττεις και να μελετάς αυτά που συνεχώς σου παράγγελνα, θεωρώντας τα ως βασικές αρχές του καλώς ζην.
Πρέπει να 'χουμε κατά νου ότι από τις επιθυμίες άλλες είναι φυσικές και άλλες μάταιες. Από τις φυσικές, πάλι, άλλες είναι αναγκαίες κι άλλες απλώς φυσικές. Τέλος, ορισμένες από τις αναγκαίες επιθυμίες μας είναι δεμένες με την ευδαιμονία μας, άλλες με την ευεξία του σώματος μας κι άλλες με την ίδια μας την επιβίωση. Αν τα μελετήσουμε αυτά χωρίς ψευδαισθήσεις, θα είμαστε σε θέση να ανάγουμε κάθε επιλογή και κάθε αποφυγή μας στην υγεία του σώματος και στην γαλήνη της ψυχής, μιας και αυτά είναι ότι έχει να σου προσφέρει μια ευτυχισμένη ζωή.
Γιατί όλα γι' αυτό τα κάνουμε: για να μη πονούμε και για να μη μας ταράζει τίποτα. Απαξ και το εξασφαλίσουμε αυτό, κοπάζει η φουρτούνα της ψυχής, αφού το έμψυχο ον δεν έχει λόγο να περιπλανηθεί αναζητώντας κάτι άλλο, αναγκαίο για να συμπληρώσει την ευεξία της ψυχής και του σώματος. Γιατί τότε μόνο έχουμε ανάγκη από την ηδονή, όταν η απουσία της μας κάνει να υποφέρουμε. Ενώ όταν τίποτα δεν ζορίζει την ψυχή μας, δεν έχουμε ανάγκη να την επιδιώξουμε.
Και γι' αυτό λέω πως η ηδονή είναι αρχή και σκοπός του μακαρίως ζην: γιατί αναγνώρισα ότι είναι το πρωταρχικό και συγγενικό με τη φύση μας αγαθό και ότι αυτή είναι η αφετηρία για κάθε επιλογή και για κάθε αποφυγή μας, και ότι σ' αυτήν καταλήγουμε πάλι, όταν αποτιμάμε το κάθε αγαθό, έχοντας ως κριτήριο το τι αισθανόμαστε. Κι ακριβώς επειδή είναι το πρωταρχικό και σύμφυτο μ' εμάς αγαθό, για τούτο δεν επιλέγουμε αδιακρίτως κάθε ηδονή, αλλά συμβαίνει ορισμένες φορές να γυρίζουμε την πλάτη μας σε πολλές ηδονές, όταν τα προβλήματα που προκαλούν αυτές οι ηδονές είναι για μας μεγαλύτερα και υπάρχουν, από την άλλη, πολλοί πόνοι που τους θεωρούμε προτιμότερους από τις ηδονές, εφόσον η ηδονή που θα ακολουθήσει άμα τους υπομείνουμε για κάμποσο θα είναι για μας μεγαλύτερη. Κάθε ηδονή λοιπόν, ακριβώς επειδή η φύση της μας είναι συγγενική, είναι καλό πράγμα δεν συμβαίνει όμως να επιλέγουμε αδιακρίτως κάθε ηδονή. Ακριβώς όπως κάθε πόνος είναι κακό πράγμα κι ωστόσο δεν είναι όλοι οι πόνοι τέτοιοι που να μπορούμε να τους αποφεύγουμε.
Είναι καθήκον μας, εντούτοις, να τα κρίνουμε όλα αυτά παραβάλλοντας και συγκρίνοντας το ένα με το άλλο και εξετάζοντας προσεκτικά τι συμφέρει και τι όχι. Γιατί ορισμένες φορές μεταχειριζόμαστε το αγαθό ως κακό και αντιστρόφως.
Το να αρκείται κανείς σ' αυτά που έχει, το θεωρώ πολύ σπουδαίο αγαθό: όχι για να περιοριζόμαστε σώνει και καλά στα λίγα, αλλά για να αρκούμαστε στα λίγα όταν μας λείπουν τα πολλά με τη γνήσια πεποίθηση ότι την πολυτέλεια την απολαμβάνουν πολύ καλύτερα οι άνθρωποι που δεν την έχουν και τόσο ανάγκη, και ότι τα φυσικά πράγματα, όλα, μπορεί εύκολα να τα αποκτά κανείς, ενώ το περιττό το απο­κτάς δύσκολα" ότι μια σκέτη σούπα θα σου δώσει ίση ευχαρίστηση με ένα πολυτελές γεύμα, όταν έχει φύγει όλο το δυσά­ρεστο αίσθημα από την έλλειψη τροφής και ότι το ψωμί και το νερό δίνουν τη μεγαλύτερη ηδονή όταν προσφέρονται σε κάποιον που τα έχει ανάγκη. Το να συνηθίζει λοιπόν κανείς στον απλό τρόπο ζωής κι όχι στην πολυτέλεια, δεν βοηθά μόνο την υγεία αλλά κάνει επίσης τον άνθρωπο ικανό να αντεπεξέρχεται με αποφασιστικότητα στις αναγκαίες ενασχολήσεις της ζωής' μας κάνει να το ευχαριστιόμαστε περισσότερο όταν, αραιά και πού, παίρνουμε μέρος σε πολυτελή γεύματα και μας προετοιμάζει να σταθούμε άφοβοι μπρος στα παιχνίδια της τύχης.
Όταν λοιπόν υποστηρίζουμε ότι σκοπός είναι η ηδονή, δεν εννοούμε τις ηδονές των ασώτων και των αισθησιακών απο­λαύσεων, όπως νομίζουν κάποιοι από άγνοια κι επειδή διαφωνούν μαζί μας ή παίρνουν στραβά τα λόγια μας, αλλά εν­νοούμε το να μην υποφέρει κανείς σωματικούς πόνους και το να μην είναι η ψυχή του ταραγμένη. Γιατί τη γλυκιά ζωή δε μας την προσφέρουν τα φαγοπότια κι οι διασκεδάσεις, ούτε οι απολαύσεις με αγόρια και γυναίκες, ούτε τα ψάρια και τα άλλα εδέσματα που προσφέρει ένα πολυτελές τραπέζι, αλλά ο νηφάλιος στοχασμός, αυτός που ερευνά τα αίτια κάθε προτίμησης μας ή κάθε αποφυγής μας, και αποδιώχνει τις δοξασίες που με τόση σύγχυση γεμίζουν την ψυχή μας.
Αφετηρία για όλα αυτά, και μέγιστο αγαθό συνάμα, είναι η φρόνηση. Γι' αυτό και είναι πολυτιμότερη η φρόνηση κι από τη φιλοσοφία ακόμα, γιατί απ' αυτήν απορρέουν όλες οι αρετές: η φρόνηση που μας διδάσκει ότι δεν είναι δυνατόν να ζει κανείς χαρούμενα αν η ζωή του δεν έχει γνώση, ομορφιά και δικαιοσύνη, κι ούτε πάλι μπορεί να 'χει η ζωή του γνώση, ομορφιά και δικαιοσύνη αν δεν έχει και χαρά. Γιατί οι αρετές αυτές είναι σύμφυτες με το να ζει κανείς ευτυχισμένα, κι η ευτυχισμένη ζωή είναι αξεχώριστη από τις αρετές.
Ποιον άραγε θεωρείς καλύτερο από εκείνον που έχει αγνή και καθάρια γνώμη για τους θεούς και που 'χει ξεπεράσει τελείως το φόβο του θανάτου; Που έχει αναλογιστεί το σκοπό που έθεσε η φύση, που έχει αντιληφθεί πόσο εύκολα αγγίζει κανείς και κατακτά το όριο των καλών πραγμάτων και πόσο μικρή είναι η διάρκεια ή η ένταση των κακών. Εκείνον που κοροϊδεύει την Αναγκαιότητα -που κάποιοι την παρουσιάζουν ως την απόλυτη εξουσιάστρια των πάντων-, και βεβαιώνει ότι άλλα πράγματα συμβαίνουν αναγκαστικά, άλλα οφείλονται στην τύχη, άλλα όμως περνούν από το χέρι μας γιατί το βλέπει ότι η αναγκαιότητα δεν φέρει ουδεμία ευθύνη κι η τύχη είναι άστατη, όμως εκείνο που εξαρτάται από εμάς είναι ελεύθερο και φυσικά επιδέχεται τη μομφή όσο και τον έπαινο.
Αλλά και την Τύχη, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν τη θεωρεί θεά όπως κάνουν οι πολλοί αφού από ένα θεό τίποτα δεν γί­νεται άτακτα. Ούτε την θεωρεί ως αστάθμητη αιτία όλων των πραγμάτων γιατί δεν πιστεύει ότι από την τύχη δίνεται στους ανθρώπους το καλό ή το κακό ως προς την ευτυχία τους. Πιστεύει ότι η τύχη είναι απλώς μια αφετηρία για με­γάλα καλά ή μεγάλα δεινά. Πιστεύει πως είναι καλύτερα να ατυχήσει μετά από σωστή σκέψη παρά να σταθεί τυχερός όντας παράλογος. Γιατί στις ανθρώπινες πράξεις καλύτερα να πάει στραβά κάτι το οποίο βασίστηκε σε σωστή κρίση παρά να πετύχει ένας σκοπός που δεν τέθηκε με σωστή κρίση.
Αυτά λοιπόν, κι όσα σχετίζονται μαζί τους, να τα στοχάζεσαι μέρα και νύχτα, μόνος σου ή με κάποιον σαν και σένα, και ποτέ σου δεν πρόκειται να ταραχτείς, είτε στον ύπνο σου είτε στον ξύπνιο σου και θα ζήσεις σαν θεός ανάμεσα σε ανθρώπους. Γιατί δεν μοιάζει με θνητό ζώο ο άνθρωπος που ζει μέσα σε αθάνατα αγαθά.
Πρώτα-πρώτα, το θεό να τον θεωρείς ως ένα ον άφθαρτο και μακάριο, όπως μας τον παρουσιάζει η κοινή σε όλους τους ανθρώπους παράσταση του. Μην του προσάπτεις τίποτα το ά­σχετο με την αφθαρσία και αταίριαστο με τη μακαριότητα του. Πίστευε, αντίθετα, σε οτιδήποτε μπορεί να διαφυλάξει τη μακαριότητα και την αφθαρσία του.
Οι θεοί υπάρχουν, μιας και η γνώση που έχουμε γι' αυτούς είναι ολοκάθαρη. Δεν είναι όμως τέτοιοι όπως τους φαντάζεται ο πολύς ο κόσμος. Γιατί ο κόσμος δεν κρατά ακέραιη την αρχική παράσταση των θεών. Ασεβής δεν είναι αυτός που βγάζει από τη μέση τους θεούς στους οποίους πιστεύει ο πολύς κόσμος, ασεβής είναι αυτός που αποδίδει στους θεούς τις δοξασίες των πολλών. Οι απόψεις του κόσμου για το θεό δεν είναι ξεκάθαρες προλήψεις αλλά ψευδείς δοξασίες. Από δω και η ιδέα ότι οι θεοί προκαλούν στους κακούς τα μεγαλύτερα δεινά και ότι ευεργετούν τους καλούς. Διότι οι άνθρωποι είναι εξοικειωμένοι με τις δικές τους αρετές και αποδέχονται τους όμοιους των ενώ το διαφορετικό το θεωρούν ξένο και εχθρικό.
Κοίτα να συνηθίσεις στην ιδέα ότι ο θάνατος για μας είναι ένα τίποτα. Κάθε καλό και κάθε κακό βρίσκεται στην αίσθηση μας όμως θάνατος σημαίνει στέρηση της αίσθησης. Γι' αυτό η σωστή εκτίμηση ότι ο θάνατος δεν σημαίνει τίποτα για μας, μας βοηθά να χαρούμε τη θνητότητα του βίου: όχι επειδή μας φορτώνει αμέτρητα χρόνια αλλά γιατί μας απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας. Δεν υπάρχει, βλέπεις, τίποτα το φο­βερό στη ζωή του ανθρώπου που 'χει αληθινά συνειδητοποιήσει ότι δεν υπάρχει τίποτα το φοβερό στο να μη ζεις. Αρα είναι ανόητος αυτός που λέει ότι φοβάται το θάνατο, όχι γιατί θα τον κάνει να υποφέρει όταν έρθει αλλά επειδή υποφέρει με την προσδοκία του θανάτου.
Γιατί ότι δεν σε στεναχωρεί όταν εί­ναι παρόν, δεν υπάρχει λόγος να σε στεναχωρεί όταν το προσδοκείς. Το πιο ανατριχιαστικό, λοιπόν, από τα κακά, ο θάνατος, είναι ένα τίποτα για μας, ακριβώς επειδή όταν υπάρχουμε εμείς αυτός είναι ανύπαρκτος, κι όταν έρχεται αυτός είμαστε ανύπαρκτοι εμείς. Ο θάνατος λοιπόν δεν έχει να κάνει ούτε με τους ζωντανούς ούτε με τους πεθαμένους, αφού για τους ζωντανούς δεν υπάρχει, ενώ οι τελευταίοι δεν υπάρχουν πια. Βέβαια, οι πολλοί άλλοτε πασχίζουν ν' αποφύγουν το θάνατο σαν να 'ναι η πιο μεγάλη συμφορά, κι άλλοτε τον αποζητούν για ν' αναπαυθούν από τα δεινά της ζωής.
Απεναντίας ο σοφός ούτε τη ζωή απαρνιέται ούτε την ανυπαρξία φοβάται. Γιατί δεν του είναι δυσάρεστη η ζωή αλλά ούτε και θεωρεί κακό το να μη ζει. Κι όπως με το φαγητό δεν προτιμά σε κάθε περίπτωση το πιο πολύ μα το πιο νόστιμο, έτσι και με τη ζωή: δεν απολαμβάνει τη διαρκέστερη μα την ευτυχέστερη. Κι εί­ναι αφελής όποιος προτρέπει τον νέο να ζει καλά και τον γέ­ρο να δώσει ωραίο τέλος στη ζωή του* όχι μόνο γιατί η ζωή είναι ευπρόσδεκτη αλλά γιατί το να ζεις καλά και να πεθαί­νεις καλά είναι μία και η αυτή άσκηση. Όμως πολύ χειρότε­ρος είναι εκείνος που λέει πως καλό είναι να μη γεννηθείς «αλλά μιας και γεννήθηκες, βιάσου να διαβείς τις πύλες του Αδη» Αν το λέει επειδή το πιστεύει, γιατί δεν αποσύρεται από τη ζωή; Στο χέρι του είναι να το κάνει, αν το 'χει σκεφτεί σοβαρά. Αν πάλι το λέει στ' αστεία, είναι ελαφρόμυαλος σε πράγματα που δεν σηκώνουν αστεία.
Πηγή: «ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ» Εκδόσεις ΘΥΡΑΘΕΝ

Τρίτη 1 Μαρτίου 2016

Ο Υπουργός Παιδείας κ. Φύλης απαγόρευσε ομιλία του μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαο σε Λύκειο της Θεσσαλονίκης

Δεν έχει καμιά δουλεια κανείς μητροπολίτης να επισκέπτεται, να επικοινωνεί ζωντανά άμεσα ή έμμεσα με κανένα συνέλληνα πατριώτη και προ πάντων με τις νέες γενιές. Και τουτο διότι τα προϊόντα που προωθεί είναι ανύπαρκτα.

Αναφέρομαι στη σωτηρία της ψυχής, την αθανασία αυτής, την ανάσταση των νεκρών και την βασιλεία των ουρανών.

Οι μητροπολίτες που είναι ισόβιοι θρησκευτικοί άρχοντες, άριστα μορφωμένοι-εκπαιδευμένοι και πλουμιστά φαραωνικά ενδεδυμένοι με τα φαντασμαγορικά ιερά άμφια, τις χρυσές αγιαστούρες και τις ολόχρυσες μήτρες με πλούσιο διάκοσμο από πολύτιμες πέτρες, δεν νοιάζονται με τα προβλήματα της διαβίωσης των μανδρωμένων πιστών.

Παρά μονάχα για τις νεφελώδεις και απροσδιόριστες φτιαχτές μεταφυσικές αναζητήσεις, με φόντο, όπως προαναφέραμε τη σωτηρία της "αμαρτωλής" ψυχής, την "ανάσταση" των αγαπημένων νεκρών και την εξασφάλιση της "Επουράνειας Βασιλείας" του Τριαδικού Θεού, την οποίαν είχε αμφισβητήσει, μεταξύ άλλων ιστοτικών και σύγχρονων προσωπικοτήτων και ο νεοφιλόσοφος Σπινόζα.